مرحوم علامه‏ي سيد محسن امين در «اعيان الشيعه» صفحه‏ي 130، قسم اول از جلد چهارم، در بخش مربوط به مقتل حضرت عباس بن علي عليهماالسلام برادر امام حسين [ صفحه 123] عليه‏السلام نقل مي‏کنند: حضرت عباس عليه‏السلام توانايي حرکت نداشت، چون زخمها او را سنگين کرده بود، امام حسين عليه‏السلام براي شهادت او گريه‏ي سختي کرد. [1] . پس از شهادت حضرت قمر بني‏هاشم ابوالفضل العباس عليه‏السلام حضرت اباعبدالله الحسين عليه‏السلام به دستهاي مقطوع وي نظر افکنده و آن تن پاره‏پاره را نظاره کرد، سخت گريست و فرمود: اکنون پشت من شکسته و رشته‏ي تدبير و چاره گسسته گشت. پس فرياد برآورد: و اغوثاه بک يا الله و اقلة ناصراه! ناگاه دو جوان، مثل دو ماه، از خيمه بيرون آمدند: يکي محمد بن عباس عليه‏السلام و ديگري برادر او قاسم بن عباس عليهماالسلام بود و مي‏گفتند: لبيک يا مولي نحن بين يديک. آن حضرت فرمود: شهادت پدر شما را کفايت مي‏کند آن دو برادر عرض کردند: «لا والله يا عماه»، پس دو برادر دست و پاي عمو را بوسيدند و با عمه‏ها وداع کرده روي به ميدان نهادند. يکي دويست و پنجاه تن از آن ملاعين و ديگري هشتصد و بيست تن را به جهنم فرستاد سپس هر دو به شهادت رسيدند. [2] .