قصر ابن‏هبيره، منسوب به بنيانگذارش يزيد بن عمر بن هبيره‏ي فزاري غطفاني مي‏باشد که فرمانرواي عراق از طرف مروان حمار آخرين پادشاه مرواني بوده است. وي آنجا را ساخت اما زنده نماند تا به پايان برساند. سفاح عباسي که به خلافت رسيد آنجا را مقر خود قرار داد و سقف کاخهاي آنجا را تکميل کرد و بر بناهاي آن افزود و آن را به نام جدش هاشم، هاشميه ناميد تا نام جدش جاويد بماند، اما مردم هميشه آن را به همان اسم اولش مي‏خواندند و او مي‏گفت: تعجب مي‏کنم که نام ابن‏هبيره از زبان مردم نمي‏افتد! اين بود که آنجا را ترک گفت و به جاي آن، شهر هاشميه را که تا امروز آثارش باقي است بنا کرد. قصر ابن‏هبيره بزرگترين شهر بين بغداد و کوفه بوده است در بالاي رودي قرار داشت که از سورا سربرمي‏آورد و به آن نهر آبي رحي مي‏گفتند. از بالاي قصر شروع مي‏شد و به سورا در پايين قصر مي‏ريخت. موقعي که ستاره‏ي شهر حله طلوع کرد و آوازه‏اش در آغاز قرن ششم هجري همه جا پيچيد، ستاره‏ي اقبال شهر ابن‏هبيره، يا قصر ابن‏هبيره، غروب کرد. به طوري که بعدها تعيين محل قصر مذکور دشوار شد، اگر چه بعضي [ صفحه 191] نقشه‏هاي جغرافيايي آن را به صورت خرابه‏هاي زيادي، در چند ميلي شمال خرابه‏ها و آثار گسترده‏ي بابل قديم، نشان مي‏دهد. [1] .