نگارنده گويد: بعد از اين در ذيل موضوع نهم همين کتاب با خواست خدا خواهيم خواند که شهيدان در راه خدا زنده‏اند، آنان يک نوع زنده‏اي هستند که از نزد خداي خود رزق و روزي داده مي‏شوند. چون قرآن در سوره‏ي آل عمران، آيه‏ي - 167 - مي‏فرمايد: آن افرادي که در راه خدا شهيد شده‏اند زنده و از نزد خدا به [ صفحه 175] آنان رزق و روزي داده مي‏شود پس چه مانعي دارد که افرادي که معتقد به ايشان هستند و از آنان تبعيت مي‏نمايند به زيارت ايشان بروند!؟ علاوه بر اينکه زيارت کردن شهداي راه خدا مانع عقلي ندارد از طرف پيامبر اسلام و امامان صلي الله عليهم اجمعين براي زيارت شهيدان راه خدا دستورهائي صادر شده که ما به نقل قسمتي از آنها اکتفا مي‏نمائيم: محدث قمي در کتاب: سفينة البحار، در لغت زور از کتاب: فرحة العزي نقل مي‏کند که پيامبر عظيم الشأن اسلام صلي الله عليه و آله به حضرت علي بن ابيطالب عليه‏السلام فرمود: ثواب کسي که قبور شما را زيارت کند معادل و مساوي با ثواب هفتاد حج است که بعد از حج واجب به جاي آورده باشد و موقعي که از زيارت شما برگردد به نحوي از گناه خود خارج مي‏شود که مادرش او را زائيده باشد. يا علي! مژده باد تو را و دوستان و محبين تو را از آن نعمت و چشم روشني که چشمي آن را نديده و گوشي آن را نشنيده و به قلب هيچ بشري خطور نکرده! ولي گروهي از مردمان پست به وجود مي‏آيند که زوار قبور شما را ملامت و سرزنش مي‏کنند. کما تعير الزانية بزنائها! آن مردمان از افراد شرير امت من خواهند بود. خدا شفاعت مرا نصيب آنان نکند! و وارد حوض کوثر من نشوند! يقول المؤلف: [ صفحه 176] آمين! آمين! آمين! علامه‏ي مجلسي در کتاب: بحار از پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله نقل مي‏کند که فرمود: کسي که بعد از وفات من مرا زيارت کند مثل اين است که مرا در حال حيات زيارت کرده باشد. کسي که دخترم فاطمه را زيارت کند مثل اين است که مرا زيارت کرده باشد کسي که علي بن ابيطالب را زيارت کند مثل اينکه فاطمه را زيارت کرده باشد و کسي که فرزندان ايشان را زيارت نمايد مثل اين است که خود آنان را زيارت کرده باشد. نگارنده گويد: از اين قبيل اخبار و روايات درباره‏ي لزوم زيارت قبور مبارک اين خاندان باعظمت به قدري فراوان است که اين کتاب را ظرفيت نوشتن آنها نيست. اگر اين همه اخبار و روايات هم راجع به زيارت ايشان در کار نبود همين معجزات و کشف و کراماتي که از قبور متبرکه‏ي آنان به ظهور و بروز مي‏رسد کافي بود که انسان خود را براي زيارت ايشان موظف بداند.