در کتاب: معجم متن اللغه مي‏نگارد: عرب سه شب اول و سه شب آخر ماه به ماه مي‏گويد: هلال. و در مابقي ماه به ماه مي‏گويد. قمر. و چون عرب - چنان که قبلا نگاشتيم هر کسي را به يک نوع مناسبتي به لقبي ملقب مي‏کند لذا حضرت عباس عليه‏السلام را که صورت مبارکش از لحاظ درخشندگي به ماه شب چهارده شباهت داشت به قمر بني‏هاشم ملقب نمودند. [ صفحه 28] ابن‏شهرآشوب در کتاب: مناقب مي‏نگارد: بدين لحاظ به حضرت ابوالفضل مي‏گفتند: قمر بني‏هاشم که نور جمال و چهره‏ي مبارک او مانند ماه درخشان بود و در تاريکي‏ها احتياجي به نور نداشت. علاوه بر نورانيت جمال چون ماهش گفته‏اند: وي را بدين جهت قمر بني‏هاشم مي‏گفتند که از نظر فضائل نفساني و جسماني انگشت نشان بوده است. نگارنده گويد: حضرت ابي‏الفضل عليه‏السلام لقب: قمر بني‏هاشم را از آباء و اجداد بزرگوارش عليهم السلام به ارث برده است. زيرا حضرت عبدمناف را که از اجداد پيغمبر خدا و حضرت عباس بود قمر البطحاء مي‏گفتند و نيز حضرت عبدالله پدر حضرت رسول را قمر الحرم مي‏گفتند.