گروهي از مورخين برآنند که اميرالمؤمنين عليه‏السلام با ام‏البنين عليهاالسلام، دختر حزام عامريه، بعد از شهادت حضرت زهرا عليهاالسلام ازدواج نمود [1] دسته‏اي ديگر مي‏گويند که اين امر بعد از ازدواج حضرتش با امامه بوده است [2] اما در هر حال مسلم است که اين ازدواج بعد از شهادت صديقه‏ي کبري عليهاالسلام صورت گرفته است، زيرا تا فاطمه عليهاالسلام زنده بود خداوند ازدواج با ديگر زنان را بر اميرالمؤمنين عليه‏السلام حرام نموده بود [3] . ام‏البنين داراي چهار پسر به نامهاي: عباس، عبدالله، جعفر و عثمان گرديد که سرور همه‏ي آنان حضرت عباس عليه‏السلام مي‏باشد. اين بانوي بزرگوار، بعد از اميرالمؤمنين علي عليه‏السلام مدتي طولاني زنده بود و با کسي نيز ازدواج نکرد؛ همچنان که امامه و اسماء بنت عميس و ليلي نهشليه چنين نمودند و اين چهار زن آزاده، کمال وفاداري را در حق شوي و سرورشان اميرالمؤمنين علي عليه‏السلام انجام دادند [4] حتي يک بار مغيرة بن نوفل و يک بار نيز ابوهياج بن سفيان از امامه خواستگاري کردند، اما او امتناع ورزيد و حديثي از علي عليه‏السلام نقل کرد که همسران پيامبر و جانشينش بعد از مرگ ايشان نبايد به همسري کسي [ صفحه 65] درآيند، بر پايه‏ي اين سفارش، زنان وارسته‏ي مزبور، تن به ازدواج با کسي ندادند [5] . در باب عظمت مقام و علو معرفت حضرت ام‏البنين عليهاالسلام به مقام و موقعيت اهل بيت عليهم‏السلام همين بس که نوشته‏اند: چون به ازدواج اميرالمؤمنان عليه‏السلام درآمد، امام حسن و امام حسين عليهم‏السلام بيمار بودند، و او بسان مادري دلسوز و پرستاري مهربان به مراقبت و دلنوازي از آنان پرداخت؛ و چنين امري از همسر سرور اهل ايمان، که از انوار معارف حضرتش بهره‏ها گرفته، در بوستان علوي تربيت يافته و به آداب و اخلاق مولاي متقيان عليه‏السلام مؤدب و متخلق شده، شگفت نيست.