ماجراي زير، در يکي از دهات سلطان‏آباد (اراک) اتفاق افتاده است و شرح اين قضيه را آقاي آقا ميرزا مهدي سره‏بندي طي مرقومه‏اي به مرحوم آقاي حاج صمصام الممالک سره‏بندي اينچنين نوشته است: 10. قربانت شوم، پس از تقديم سلام و تعزيت حضرت ابي‏عبدالله الحسين عليه‏السلام، معروض مي‏دارد: در فقره‏ي کربلايي تقي و پسرش مرقوم فرموده بوديد، در شب پنجشنبه شهر محرم الحرام (سال تاريخي را ننوشته، به طوري که نقل کردند گويا در حدود سنه‏ي 1344 ه ش باشد) در مسجد ملاباقر (ملاباقر اسم دهي است) که تکيه‏ي خامس آل عبا بوده، آقاي سيد عبدالحسين حلاوي براي سينه‏زنان نوحه‏خواني مي‏نمود. پسر کربلايي تقي به عرشه‏ي منبر رفته برتري به آقاي مزبور گرفته کلام آن آقا را قطع نمود و بنا به نوحه‏خواني کرد. سيد مرقوم گفت: منبر مال هر بي‏سر و پا نيست، خصوصا عرشه‏ي آن. به اين واسطه گفتگويشان شد. کربلايي تقي به حمايت پسرش برآمده، حمله بر سيد نمود که او را بزند. آقايان که در مسجد تشريف داشتند، ممانعت کردند. کربلايي تقي هتاکي و بد حرفي نسبت به آن سيد کرده و ايشان گفتند: حضرت ابوالفضل عليه‏السلام تو را بزند! سيد همين حرف را زد و رفت در منزل خود که يکي از طاقنماهاي مسجد مرقوم باشد و عمامه برداشته، عمامه به زمين نيامده کربلايي تقي به زمين خورد و فوت نمود. حقيقت وقايع کربلايي تقي نام اين است که عرض شد، و از گردن به بالا سياه بود [ صفحه 572] و از سر او جزئي زخمي در زمان غسل دادن نمايان، که خون هم مي‏آمد. حال آن زخم چه زخمي بود؟ العلم عند الله، ولي آن که خاک قبول نکرده محض حرف است، اين مطلب نبوده کربلايي تقي حسي است که خود حقير در مسجد بودم، هذا ما عندي، الجاني مهدي بن محسن. تمام شد سواد مرقومه، و در هامش آن حضرت مستطاب آيةالله حاج شيخ عبدالکريم حائري يزدي - اعلي الله درجاته - نوشته: بسم الله الرحمن الرحيم: سواد مطابق است با اصلي که جناب مستطاب شريعتمدار آقاي آقا ميرزا مهدي ساکن قريه‏ي مسماة به ملا باقر نوشته، در جواب سؤالي که از بعضي از اشراف از ايشان شده بود در خصوص اين واقعه و جناب آقاي آقا ميرزا مهدي از جهت وثاقت و ديانت مورد شک و شبهه نيست، و الله العالم. حرره الأحقر عبدالکريم الحائري. محل مهر مبارک آن مرحوم. مرحوم آيةالله حاج سيد احمد زنجاني شبيري، پس از ذکر مطلب فوق افزوده‏اند: نگارنده، اين نسخه را از روي همان سواد که به خط و مهر مرحوم آيت‏الله بود نوشتم و عين آن مرقومه‏ي لقمان الملک، که آن هم در موضوع کرامتي است، پيش آقاي حاج ميرزا مهدي بروجردي است. حقير هر دو ورقه را از او گرفتم و در اينجا از روي آن نوشتم. [1] .