ام‏البنين بر آن بود که جاي خالي مادر آنها را در زندگي دو سبط پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله و سلم دو ريحانه‏ي رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و دو سرور جوانان بهشت، امام حسن و امام حسين عليهم‏السلام، پر کند؛ مادري که در اوج شکوفايي پژمرده شد و آتش به جان فرزندان خردسال خود زد. فرزندان رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم در وجود اين بانوي پارسا، مادر خود را مي‏ديدند، و رنج فقدان مادر را کمتر احساس مي‏کردند. ام‏البنين عليهاالسلام، فرزندان دخت گرامي رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم را بر فرزندان خود که نمونه‏هاي والاي کمال بودند مقدم مي‏داشت و بخش عمده‏ي محبت و علاقه‏ي خود را متوجه آنان مي‏کرد. تاريخ جز اين بانوي پاک کسي را به ياد ندارد که به اصطلاح فرزندان هووي خود را بر فرزندان خويش مقدم بدارد. ليکن ام‏البنين عليهاالسلام توجه به فرزندان رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم را فريضه‏اي ديني مي‏شمرد، زيرا خداوند متعال در کتاب خود همگان را به محبت آنان دستور داده [1] ، و آنان امانت و ريحانه‏ي رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم بودند [2] ام‏البنين با درک عظمت آنان به خدمتشان قيام کرد و دراين راه از بذل آنچه در توان داشت دريغ نورزيد. گويند همان روز که پاي در خانه‏ي مولا عليه‏السلام گذاشت، حسنين عليهم‏السلام هر دو مريض بوده و در بستر افتاده بودند. اما عروس تازه‏ي ابوطالب عليه‏السلام به محض آنکه وارد خانه شد خود را را به بالين آن دو عزيز عالم وجود رسانيد و همچون مادري مهربان به دلجويي و پرستاري آنان پرداخت [3] . چنانکه گفته مي‏شود خود نيز پس از چندي به مولا پيشنهاد داد که به جاي فاطمه، که اسم قبلي و اصلي وي بوده، او را ام‏البنين صدا زند، تا حسنين عليهماالسلام از ذکر نام اصلي او توسط مولا عليه‏السلام به ياد مادر خويش، فاطمه‏ي زهرا سلام الله عليها، نيفتاده و در نتيجه خاطرات تلخ گذشته در ذهنشان تداعي نگردد و رنج بي‏مادري آنها را آزار ندهد! [ صفحه 60]