مرحوم آيت‏الله حاج شيخ مرتضي حائري - رضوان الله عليه - (متوفي 24 ج 2 سال 1406 ق) در ضمن شرح حال پدرشان، مرحوم آيةالله العظمي حاج شيخ عبدالکريم حائري، (متوفي سال 1355 ق) از قول ايشان نقل کرده‏اند که مي‏فرمود: [ صفحه 377] شخصي از اشراف قفقاز ميهمان ميرزاي شيرازي بود. وي، که به علت ظلم شيخ عبيدالله مهتدي در قفقاز به سامرا آمده و در خانه‏ي ميرزاي شيرازي بزرگ مهمان بود، خيلي چاي مي‏خورد، به حدي که چايخانه‏ي منزل ميرزا، او را اشباع نمي‏کرد! هنگام افطار مي‏رفت منزل حاج ميرزا اسماعيل، پسرعموي ميرزاي شيرازي که اخوالزوجه‏ي مرحوم ميرزا بود، و در آنجا چند جام چاي آماده بود. يک روز هنگام غروب، ترک فوق الذکر به منزل حاج ميرزا اسماعيل مي‏رود. آنها از وي غافل شده و همگي از منزل بيرون رفته بودند. حتي نوکرها نيز در منزل نبودند. شخص قفقازي ترک اعيان منش، در هواي گرم تابستان و زبان روزه، دچار حالت غشوه و بيهوشي مي‏شود و در همان حالت غشوه و بيهوشي، سواري را مي‏بيند که در همان عالم درک مي‏کند وي حضرت ابوالفضل العباس عليه‏السلام است. ايشان به ترک مزبور جامي مي‏دهد، او آن را مي‏گيرد و مي‏آشامد و به هوش مي‏آيد، و پس از آن ديگر براي هميشه از چاي سير مي‏شود! مرحوم آيت‏الله حاج شيخ عبدالکريم حائري مي‏گويد: من قبل از اين جريان، ديده بودم که چاي منزل ميرزاي شيرازي کفاف ايشان را نمي‏کرد، ولي بعد از آن اصلا به چاي لب نمي‏زد. [1] .