چنانکه همه‏ي محدثين و مورخين مي‏دانند قمر بني‏هاشم عليه‏السلام خود را از خدمتگزاران برادرش، حضرت سيدالشهدا امام حسين عليه‏السلام مي‏دانست و اين امر از برجسته‏ترين ويژگيهاي او به شمار مي‏رود. گويي تقدير الهي از همان آغاز بر اين قرار [ صفحه 266] گرفت که، به پاداش اين خضوع و ادب، حضرت قمر بني‏هاشم عليه‏السلام در ميان شهداي کربلا تشخص ويژه‏اي يافته و مرقد باشکوه و مستقلي يابد و به مرور نيز اين شکوه و تشخص، بارزتر گردد. از دوران آل‏بويه که قبه و بارگاهي براي قمر بني‏هاشم عليه‏السلام ساختند، مزار او مستقل، و داراي قبه و بارگاهي جداگانه بود. نوشته‏اند: در دوره‏ي نادرشاه، که گنبد امام حسين عليه‏السلام را طلا گرفتند، وي خواست گنبد قمر بني‏هاشم عليه‏السلام را طلا کند، خواب ديد که حضرت به وي فرمود: «بگذار کاشي باشد»، تا مقام خدمتگزاري و حمايت و فداکاري او از امام مشخص گردد. مرحوم عمادزاده در مقدمه‏ي کتاب خصايص العباسيه مي‏نويسد: گنبد آن حضرت سالها کاشي بود، تا اينکه در سال 1337 ه، به دولت وقت گزارش دادند که هداياي مردم به حضرت ابوالفضل عليه‏السلام به حدي است که انبارها از طلا و نقره و مس و غيره پر شده، و از دولت وقت عراق اجازه خواستند که آنها را به فروش برسانند و گنبد را طلا نمايند. آن مرحوم اضافه مي‏کند که: نيک در ياد دارم رئيس دولت به کربلا آمد و دستور داد هداياي مردم به جاي خود باشد و از 5درصد درآمد نفت گنبد را طلا نمايند و از آن سال گنبد قمر بني‏هاشم عليه‏السلام طلا شد و صحن و تکيه و رواق هم توسعه يافت. [1] .