چنان که ديديم نام نامي آن جناب را، حضرت ولي‏الله اميرالمؤمنين علي بن ابي‏طالب عليهم‏السلام عباس گذارد. عباس عليه‏السلام، صيغه‏ي مبالغه از ماده‏ي عبس است که به معني درهم شدن بشره و قبض و گرفتگي صورت مي‏باشد. به مضمون «الأسماء تنزل من السماء» (اسامي، از آسمان نازل مي‏شود) خداوند در اسم گذاري فرزند الهام مي‏فرمايد و اسامي اشخاص غالبا منطبق بااحوال و اوصاف مسما مي‏باشد. آن جانب نيز چون به مفاد (أشداء علي الکفار) [1] بر دشمنان حق عبوس و در جنگ غيور و مهيب بوده، يا آنکه بر اثر صولت و شجاعت و غيرتي که آن حضرت در قبال دشمن و به هنگام قتال با قوم داشت، از خوف و بيم وي در وجود کريهه و خبيه‏ي آن قوم کافر لئيم کراهت و عبوست ظاهر مي‏شده است، لذا مسما به اسم عباس شده است [2] . منتخب طريحي و ديگر کتب، در وصف آن حضرت آورده‏اند که: «کالجبل العظيم و قلبه کالطود الجسيم لأنه کان فارسا هماما و بطلا ضرغاما و کان جسورا علي الطعين و الضرب في ميدان الکافر و الحروب» [3] . فرزند رشيد اميرالمؤمنين عليه‏السلام، در جنگها و غزوات با شجاعان عرب پنجه درافکنده داد مردانگي مي‏داد و جرأت و قوت را از حيدر کرار ميراث داشت.