قبل از هر چيز بايد بدانيم که واژه «نورالانوار» در احاديث شريفه و زيارت‏نامه‏هايي که از ناحيه مقدسه‏ي اهل بيت (صلوات الله عليهم) به دستمان رسيده زياد به چشم مي‏خورد، و اين نکته را نيز دانسته باشيم که گاهي از آن تعبير به «نور الله التام» شده است. و براي اين واژه - به حسب فهم اين ناچيز - دو معني قابل تصور است: 1. «نورالانوار» يعني نوري که نور و روشنايي براي نور است. همانند نور خورشيد که نور بودن آن را فقط نور چشم مي‏تواند بيابد. و حواس ديگر انسان از آن بهره‏اي ندارند. 2. «نورالانوار» يعني نوري که سرچشمه نور بودن ديگر نورها است، و يعني آن نوري که سبب نور شدن ديگر نورها است. و جالب است که بدانيد، اين لفظ شريف براي هر دو معني کاربرد دارد. براي دست‏يابي به اين «نورالانوار» که هم نور نورها است و هم علت پيدايش روشنايي‏ها است يعني «بصيرت» آفرين است، بايد سر به آستانه خود آن «نورالانوار» فرود آريم که خدا را شکر از ساحت مقدس آن بزرگواران براي معرفي «نورالانوار» کلمات نوراني صادر شده که اين نوشتار به ملاحظه حوصله‏ي خوانندگان محترم به نمونه‏هايي از آن بسنده مي‏کند. حضرت امام صادق (صلوات الله عليه) مي‏فرمايند: «ان الله کان اذ لا کان، فخلق الکان و المکان، و خلق نور الأنوار الذي نورت منه الانوار و أجري فيه من نوره الذي نورت منه الأنوار، و هو النور الذي خلق منه محمدا و عليا: فلم يزالا نورين، اولين، اذ لا شي کون قبلهما، فلم يزالا يجريان [ صفحه 129] طاهرين مطهرين في الاصلاب الطاهرين حتي افترقا في أطهر طاهرين في عبدالله و ابي‏طالب (صلوات الله عليه)»؛ [1] . همانا خداوند بود آنگاه که هيچ نبود، پس آفرينش و جايگاه آفرينش را آفريد، و نورالانوار را که همه روشنايي‏ها از او روشني يافتند آفريد. و از نور خود در آن نورالانوار روان ساخت همان نوري که تمام نورها از آن نور شدند، و اين همان نوري است که (حضرت) محمد (صلي الله عليه و آله) و حضرت علي (صلوات الله عليه) را از آن آفريد. بنابراين، آن دو، نور نخستين بودند؛ زيرا پيش از آنها چيزي پديد نيامده بود. و آن دو پاک و مطهر در صلبهاي پاک روان بودند تا آنکه در پاک‏ترين صلبها يعني عبدالله و ابوطالب از همديگر جدا شدند. [2] .