امام (صلوات الله عليه) در فراز آخرين کلامشان دستورالعملي را براي پيوستن قلب به نور الله صادر کرده‏اند که اندکي بيشتر نياز به توضيح دارد. قلب بسان ظرفي است که در يک زمان نمي‏تواند دربردارنده دو چيز باشد [1] ، مثلا يک ظرف را نمي‏توان در يک زمان هم پر از هوا و هم مملو از آب نمود و بايد از يکي خالي شود تا ديگري بتواند جايگزين شود. قلب انسان نيز، تا زماني که جايگاه هواي نفس است تاريک و ظلماني است، چرا که نفس خود ظلمت است و طغيان در برابر فرامين الهي را مي‏طلبد که موجب تراکم ظلمت و تاريکي است و شيطان نيز به کمک برخاسته و آن را به تاريکيها سوق مي‏دهد، و چه بسا از نور به ظلمت مي‏کشاند. و واضح است که چنين قلبي نمي‏تواند جايگاه نور خداوند متعال باشد. پس چاره در تطهير و پاکيزه نمودن جايگاه نور است.