ابوخالد کابلي از امام باقر (صلوات الله عليه) پرسيد، مراد از «النور» که در اين آيه‏ي شريفه: (فآمنوا بالله و رسوله و النور الذي أنزلنا)؛ [1] ايمان بياوريد به خداي و پيامبرش و «نوري» که نازل کرديم، چيست؟ آن حضرت در جواب فرمودند: «يا أباخالد النور و الله الأئمة من آل محمد صلي الله عليه و آله الي يوم القيامة و هم و الله نور الله الذي أنزل، و هم و الله نور الله في السموات و في الأرض»؛ اي اباخالد سوگند به خداي بزرگ، مقصود از آن نور، پيشوايان از آل محمد صلي الله عليه و آله مي‏باشند، و قسم به خداي، آنها نور خدايند که خدا فروفرستاد، سوگند به الله عزوجل آنها نور خداي، در آسمان‏ها و زمين‏اند. آنگاه حضرت نکته‏اي مهم را يادآوري کرده و مي‏فرمايند: «و الله يا أباخالد لنور الامام في قلوب المؤمنين أنور من الشمس المضيئة بالنهار، و هم و الله ينورون قلوب المؤمنين»؛ سوگند به ذات اقدس الهي اي اباخالد، همانا نور امام در قلب و جان مؤمنان روشن‏تر از خورشيد نورافشان در روز مي‏باشد، و آن امامان قسم به خداي متعال - قلب‏هاي مؤمنان را منور و روشن مي‏نمايند. بنابراين نور قلب مؤمن که آن را «بصيرت» نيز مي‏نامند، حقيقت نوري أئمه‏ي معصومين (صلوات الله عليهم) است. و قلبي که جايگاه آن نور نشد، ظلماني و تاريک است، و جان تاريک، افسرده و چونان گلي پژمرده، تمام هستي را تاريک مي‏يابد و از هراس، آرامش خويش را از دست داده و حيران و سرگردان تا آنجا که در اين بيابان خشک و ظلماني دنيا دچار گرگ نفس [ صفحه 86] و شيطان مي‏گردد، پس خوشا آن جاني که جايگاه نور ولايت است. آنگاه حضرت به رازي اشاره کردند که خداوند به هر کس بخواهد نور ولايت را مي‏بخشد و از هر قلبي بخواهد برمي‏دارد: «و يحجب الله عزوجل نورهم عمن يشاء فتظلم قلوبهم»؛ خداوند نور امامان را از هر (قلبي) که بخواهد منع مي‏کند، (در نتيجه) آن قلوب تاريک مي‏شود. سپس حضرت، محبت را از نشانه‏هاي آن نور قلمداد نموده براي اينکه قلب جايگاه آن نور شود دو راه را مي‏نمايانند، و مي‏فرمايند: «و الله يا أباخالد لا يحبنا عبد و يتولانا حتي يطهر الله قلبه و لا يطهر الله قلب عبد حتي يسلم لنا و يکون سلما لنا»؛ به خداي سوگند اي اباخالد بنده‏اي ما را دوست ندارد و ولايت ما را نمي‏پذيرد، مگر اينکه خداوند قلبش را پاک و تطهير کند. و خداوند قلب هيچ بنده‏اي را پاک نمي‏گرداند مگر اينکه تسليم ما شود و از در صلح و آشتي با ما وارد شود. امام باقر (صلوات الله عليه) گفتار نوراني خويش را با بيان يکي از آثار تسليم پايان داده و مي‏فرمايند: «فاذا کان سلما لنا سلمه الله من شديد الحساب و آمنه من فزع يوم القيامة الأکبر»؛ پس هر گاه بنده‏اي با ما سازش کرد، خداوند او را از شدت حساب قيامت نگاه دارد، و از هراس بزرگ قيامت ايمنش سازد.» [2] .