از آنجا که هيچ روز سختي با روز سخت حضرت اباعبدالله الحسين (صلوات الله عليه) قابل مقايسه نيست، چرا که مکرر از ناحيه‏ي مقدسه حضرت محمد و آل محمد صلي الله عليه و اله اين جمله: [ صفحه 462] «لا يوم کيومک يا أباعبدالله» صادر شده و از طرفي با يک نگاه کوتاه اين حقيقت را مي‏توان فهميد، حتي دو روز سختي که بر پيامبر خدا صلي الله عليه و اله گذشت و از طرفي قوام کربلا و بزرگ‏ترين دشمن‏شکن روز عاشورا حضرت عباس (سلام الله عليه) که دشمن از او هراسان بود همه‏ي چشم‏هاي لشکر و اهل حرم به بازوي توانمند او دوخته شده بود و به شهادت رسيد و با شهادت آن حضرت، کمر کربلا شکست، درمي‏يابيم که هيچ شهيدي را نتوان با او مقايسه کرد. زيرا که حضرتش در اوج قله‏ي توحيد بود و مقام عالي «منتهي المعرفه» را احراز کرده بود و او را در وادي توحيد مقامي بس بلند بود که فرمود: «ما أشرکت بالله طرفة عين» و در معرفت امام رتبه‏ي «نافذ البصيره» را داشت، و از همين روي «صلب الايمان» بود، که با شهادتش کمر ايمان شکست، و سطوت حيدري بازوان او، دشمنان را مأيوس و دوستان را اميدوار مي‏نمود. از همين روي بايد معتقد باشيم که حضرتش بعد از حضرت محمد و آل محمد صلي الله عليه و اله برترين است. و هيچ کس را با او نتوان قياس کرد. و او اين همه را از خدمتگزاري به درگاه رفيع «باب الله»، «حجة الله»، «نورالله» و «زين السموات و الارض» يعني حضرت اباعبدالله الحسين (صلوات الله عليه) به دست آورد، و مقام باب حسين را به چنگ آورد و ما را واجب است که دست توسل به او زنيم که چنين مأموريم و به زبان قال و حال بگوييم: اي حرمت قبله‏ي حاجات ما ياد تو تسبيح و مناجات ما تاج شهيدان همه عالمي‏ دست علي ماه بني هاشمي‏ ماه کجا روي دل آراي تو سرو کجا قامت رعناي تو ماه و درخشنده‏تر از آفتاب‏ مشرق تو جان و تن بوتراب‏ همقدم قافله سالار عشق‏ ساقي عشاق و علمدار عشق‏ سرور و سالار سپاه حسين‏ داد سر و دست به راه حسين‏ درگه والاي تو در نشأتين‏ هست در رحمت و باب حسين [1] . [ صفحه 463]