ريشه‏ي اين کلمه از «طير» است. احمد بن فارس، بزرگ زبان‏شناس عرب مي‏گويد: «طير... أصل واحد يدل علي خفة الشي‏ء في الهواء، ثم يستعار ذلک في غيره و في کل سرعة من ذلک الطير جمع طائر سمي ذلک لما قلنا...»؛ [1] . طير دلالت مي‏کند بر سبک وزني در هوا، و اين واژه به گونه‏اي استعاره در غير سبکي در هوا و نيز در سرعت به کار برده مي‏شود. و پرنده را نيز «طائر» مي‏گويند، زيرا در هوا سبک وزن و با سرعت حرکت مي‏کند. بنابراين، خداوند متعال به حضرت اباالفضل (سلام الله عليه) دو بال عنايت کرده که بدون هيچ [ صفحه 426] ثقالت و سنگيني وزن، با سرعت در فضاي بهشت حرکت کرده و پرواز مي‏نمايد. اما پاسخ اين سؤال که: «پرواز آن حضرت در فضاي بهشت، آن هم همراه با فرشتگان رحمت الهي به چه مقصودي است؟» داراي اهميت زيادي است که به خواست خدا به آن پرداخته خواهد شد.