از آنچه گفته آمد، به روشني اين نکته را درمي‏يابيم که کردار حضرت عباس (سلام الله عليه) در [ صفحه 370] دوران زندگاني مبارکشان به ويژه روز عاشورا از چنان عظمتي برخوردار است که موجب شده «يادش در عليين رفيع شود» و «منزلتي نزد خدا بيابد که همه‏ي شهيدان بر آن رشک برند» و «معرفت او لازم شود» و «هتک حرمتش مساوي با هتک حرمت اسلام گردد» و او داراي «قوت و صلابت ايمان باشد.» بنابراين «ايثاري» که در کربلا در مقابل مولي و سرور خود حضرت اباعبدالله الحسين (صلوات الله عليه) و ياران و اهل حرم آن حضرت ابراز کرد، با ايثار هيچ ايثارگري قابل مقايسه نباشد. چرا که او «همه هستي خود را ايثار کرد و خوب از عهده آن برآمد. [1] » تا آنجا که جان خود را فديه و قرباني حضرت سيدالشهداء (صلوات الله عليه) نمود.