«عليين» در فرهنگ عرب، يعني مراتب بلند و عالي که همراه با جلال و شکوه است [1] ، مثلا فرمانده کل قوا، علاوه بر اين که مرتبه عالي و بلندي است، داراي شکوه و جلال نيز هست، به خلاف مرتبه رئيس الوزرايي، که مرتبه بلندي است اما از شکوه و جلال برخوردار نيست. بنابراين هر گاه عالي‏ترين مراتب همراه با شکوه و جلال باشد آن را «علييون» مي‏گويند، درک اين مراتب عاليه فقط به مشاهده است، و قلم و زبان از وصف آن ناتوان مي‏باشد. يکي از ويژگي‏هاي «عليين» آن است که «نامه عمل ابرار و نيکوکاران در آن قرار دارد و تو نمي‏داني «علييون» چيست، کتاب تمام اعمال نيکوکاران در آن گردآوري مي‏شود، آن کتاب اعمال بندگان الهي را مقربان درگاه خداوند مشاهده مي‏کنند [2] . بنابراين «عليين» جايگاهي است که نامه عمل ابرار در آن قرار دارد، و مقربان درگاه ايزد منان در آنجا حضور دارند، و آن نامه اعمال را مشاهده مي‏کنند، و در آنجا نام حضرت اباالفضل را خداوند رفعت بخشيده، چرا که خداوند او و نامه عملش را بلند مرتبه کرده و همين باعث شده که ساکنان آن جايگاه باشکوه، به امر الهي ياد او را به بزرگي ياد کنند. و وقتي در آن جايگاه بالا و شکوه‏مند که ساکنانش همگي مقربان درگاه حضرت عزت هستند، يادش را رفيع مي‏يابند؛ ساکنان عوالم ديگر به طريق اولي نامش را به بلندي ياد مي‏کنند. شاعر دلسوخته‏ي حسيني چه زيبا سرود: رفعت ذکرش نگر در نه فلک‏ سرخوش از جام وصالش هر ملک‏ شور نامش را نگر در آسمان‏ کيست اين مخلوق حق، اين لامکان‏ بر بلنداي فلک اين زمزمه است‏ معرفت در جام شاه علقمه است‏ بر خرد فرياد لاهوتي زدم‏ آتشي بر عقل ناسوتي زدم‏ نعره و سوز و نيازي درگرفت‏ از مرامش جام دل آتش گرفت‏ [ صفحه 369] در سماوات و زمين و در زمان‏ در تمامي ملل، جمله جهان‏ در کليسا، بتکده، آتشکده‏ در دل هر عاشق سودا زده‏ بر درش افتاده هر شاه و گدا خيمه‏اش بر مردمان دارالشفاء کيست يا رب اين چنين بي‏دست و سر برده عقل و دل ز أبناء بشر در سماوات و زمين نامش برند درد عشقش را به جانها مي‏خرند پس ندا آمد ز ساقي ولا حضرت صادق امام ماسوي‏ ذکر او بر برج عليين بود هر ملک از ذکر او گيرد مدد او اباالفضل است سالار حسين‏ تک يل دشت بلا نور دو عين [3] .