يکي از ويژگي‏هاي معصوم آن است که غسل، کفن، نماز و دفن او را بايد معصوم انجام دهد. و اين حقيقتي است که به نور عقل و روشني نقل بايد بر آن اعتقاد کرد. زيرا جسم معصوم در اين چهار حالت، خصوصياتي دارد که هيچ کس غير از معصوم تحمل ديدن آن را ندارد، و از همين روي وقتي ابن‏عباس بن عبدالمطلب در غسل دادن حضرت رسول اکرم صلي الله عليه و اله به حضرت مرتضي علي (صلوات الله عليه) کمک مي‏کرد، چشمان او را بست، چرا که در آن حال اگر چشمش به بدن مقدس حضرت محمد صلي الله عليه و اله مي‏افتاد، کور مي‏شد [1] . از همين روي اعتقاد همگي دانشمندان شيعه، بر آن است که «امام را فقط امام مي‏تواند غسل، کفن، نماز و دفن نمايد.» جناب شيخ اقدم اجل کليني قدس سره در «اصول کافي»، «کتاب الحجه» عنواني را به نام «ان الامام لا يغسله الا الامام» مطرح کرده است. [ صفحه 363] بلکه يکي از نشانه‏هاي امامت امام، حضور اوست در نزد امام پيشين که از دنيا رفته براي غسل و کفن و دفن او، و يکي از مهم‏ترين دستاويز شيعيان، براي معرفت امام روزگار خويش همين نکته بوده است. به ويژه آن زمان‏هايي که شناخت امام بسيار سخت بوده است. مثل امامت امام هشتم (صلوات الله عليه) و امامت حضرت صاحب الزمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف).