علامت و نشانه‏ي هر چيزي دو گونه است: لفظ و غير لفظ، خداوند نيز داراي دو گونه اسم و نشانه مي‏باشد: نشان‏هاي لفظي و نشان‏هاي تکويني. نشانه‏ي لفظي همانند: الله، رحمان، رحيم، کريم و... و نشانه‏ي تکويني مثل: زمين، آسمان و.... مراد از «اسماء حسني»، در آيه شريفه اسامي تکويني خداوند مي‏باشد. چرا که «حسني»، صفت براي اسماء مي‏باشد و اسم لفظي نمي‏تواند متصف به صفتي باشد. زيرا لفظ به خودي خود، نه نيکو و حسن است و نه زشت و قبيح. اما توصيف اسماء تکويني به نيکو و نيکوتر، (حسن و احسن) صحيح مي‏باشد. دليل ديگر اين مطلب اين است که به اعتراف همه‏ي مفسرين، اين فراز از آيه‏ي (لله الأسماء الحسني) افاده‏ي حصر مي‏کند؛ يعني اسماء حسني را محدود به خداوند مي‏کند و مي‏فهماند که فقط او است که داراي چنين اسمائي است. از طرف ديگر مي‏دانيم که برخي اسماء لفظي خداوند مثل عالم، صانع، کريم و... در غير خداوند نيز به کار مي‏رود. از اين رو معلوم مي‏شود که اين اسماء انحصاري، اسماء تکويني خداوند است. [ صفحه 53]