علامت و نشانهي هر چيزي دو گونه است: لفظ و غير لفظ، خداوند نيز داراي دو گونه اسم و نشانه ميباشد: نشانهاي لفظي و نشانهاي تکويني. نشانهي لفظي همانند: الله، رحمان، رحيم، کريم و... و نشانهي تکويني مثل: زمين، آسمان و....
مراد از «اسماء حسني»، در آيه شريفه اسامي تکويني خداوند ميباشد. چرا که «حسني»، صفت براي اسماء ميباشد و اسم لفظي نميتواند متصف به صفتي باشد. زيرا لفظ به خودي خود، نه نيکو و حسن است و نه زشت و قبيح. اما توصيف اسماء تکويني به نيکو و نيکوتر، (حسن و احسن) صحيح ميباشد.
دليل ديگر اين مطلب اين است که به اعتراف همهي مفسرين، اين فراز از آيهي (لله الأسماء الحسني) افادهي حصر ميکند؛ يعني اسماء حسني را محدود به خداوند ميکند و ميفهماند که فقط او است که داراي چنين اسمائي است. از طرف ديگر ميدانيم که برخي اسماء لفظي خداوند مثل عالم، صانع، کريم و... در غير خداوند نيز به کار ميرود. از اين رو معلوم ميشود که اين اسماء انحصاري، اسماء تکويني خداوند است.
[ صفحه 53]
|