فضايل و مناقب حضرت جعفر و حضرت حمزه عليهماالسلام آن قدر بلند و فراوان است که فهم ما از درک آن کوتاه است. چگونه مي‏توان درک کرد که آن دو بزرگوار گواه و شاهد براي پيامبران هستند، و چگونه مي‏توان فهميد، سرور قلب نازنين حضرت محمد مصطفي صلي الله عليه و اله را از اسلام آوردن حضرت حمزه عليه‏السلام يا ورود حضرت جعفر عليه‏السلام، آن هم قلبي که تجلي اعظم [ صفحه 320] خدا و کلمه‏ي تامه‏ي الهي و رحمة للعالمين است، و يا حزن و اندوه و گريه آن حضرت را بر آن دو بزرگوار. بزرگواراني که مايه‏ي افتخار امام معصوم (صلوات الله عليه) قرار گرفته‏اند. بنابراين حد و مرز ما نيست که بخواهيم آن دو شخصيت الهي را با کسي ديگر مقايسه کنيم. چرا که عقل ما خيلي کوچکتر از عظمت و جلالت آنها است. اما مي‏توان اين احاديث را با احاديثي که در شأن و عظمت حضرت ابي‏الفضل العباس (سلام الله عليه) از ناحيه مقدسه‏ي امامان معصوم (صلوات الله عليهم) صادر شده کنار يکديگر گذاشت، تا شايد روزنه‏اي هر چند کوچک به شکوه و جلال حضرت قمر بني‏هاشم (سلام الله عليه) در پيش چشم انديشه‏ي ما گشوده شود. و آن وقتي است که منزلتي که به حضرت عباس (سلام الله عليه) داده است و جايگاهي که نزد خداوند متعال دارد را دريابيم. حضرت امام سجاد (صلوات الله عليه) مي‏فرمايند: «ان للعباس عند الله تبارک و تعالي لمنزلة يغبطه بها جميع الشهداء يوم القيامة»؛ به درستي که، براي عباس نزد خداوند متعال منزلتي است که همه‏ي شهيدان به خاطر آن منزلت در روز قيامت بر او غبطه و رشک برند. اين «منزلت» چيست؟ خدايا به حرمت حضرت اباالفضل (سلام الله عليه) ما را فهم و درک اين منزلت عنايت فرما. شايد بتوان گفت يکي از آثار آن «منزلت» اين است که خداوند متعال «ياد او را در عليين رفعت و شکوه داده است» يعني در عالم عليين ياد و ذکر او عظيم و رفيع و بلند است که: «رفع [الله] ذکرک في عليين».