اين معرفت، پايينترين درجهي شناخت معرفت است که در زمان أئمه، با مشاهدهي آن ذوات مقدسه به وجود ميآيد و اکنون نيز با مطالعهي تاريخ و آشنايي با زندگي ظاهري آنان، قابل دستيابي است، اما از جهت معرفتي، کمترين ثمره و تأثير را دارد. همچنان که ميبينيم در زمان حيات ظاهري آن بزرگواران، افراد بسياري از نزديک با آن بزرگواران معاشرت
[ صفحه 50]
داشتند و چه بسا شب و روز با آنان محشور بودند ولي سينههاشان مالامال از حقد و کينه و دشمني نسبت به أئمهي معصومين (صلوات الله عليهم) بود. بلکه اين نوع معرفت براي هر کسي ممکن است، خواه دوست، و خواه دشمن.
|