اين معرفت، پايين‏ترين درجه‏ي شناخت معرفت است که در زمان أئمه، با مشاهده‏ي آن ذوات مقدسه به وجود مي‏آيد و اکنون نيز با مطالعه‏ي تاريخ و آشنايي با زندگي ظاهري آنان، قابل دست‏يابي است، اما از جهت معرفتي، کمترين ثمره و تأثير را دارد. همچنان که مي‏بينيم در زمان حيات ظاهري آن بزرگواران، افراد بسياري از نزديک با آن بزرگواران معاشرت [ صفحه 50] داشتند و چه بسا شب و روز با آنان محشور بودند ولي سينه‏هاشان مالامال از حقد و کينه و دشمني نسبت به أئمه‏ي معصومين (صلوات الله عليهم) بود. بلکه اين نوع معرفت براي هر کسي ممکن است، خواه دوست، و خواه دشمن.