از آنجا که گفته شد معيار و ميزان بزرگي و بزرگواري در عالم ملک و ملکوت پذيرفتن ولايت است و حضرت حمزه عليه‏السلام آن را پذيرفته و هستي خود را نثار قدم مبارک حضرت خاتم‏الانبياء صلي الله عليه و اله کرد. توانست بالاترين رتبه را که همان «سيدالشهداء» بودن است از آن خود کند. حضرت سلمان مي‏گويد، در آن روزهايي که حضرت رسول خدا صلي الله عليه و اله در بستر بيماري بودند من در محضر آن حضرت نشسته بودم که حضرت فاطمه زهرا (صلوات الله عليها) داخل شدند، همين که چشم مبارک آن حضرت به پدر بزرگوارشان افتاد و آن حالت را مشاهده کردند. به گريه افتادند، و سيلاب اشک بر رخسار مقدسشان جاري شد، [و گفتگويي بين آن دو بزرگوار واقع شد.] جناب سلمان آن گفتگوي را گزارش کرده، يکي از فرازهاي آن گفتگوي نوراني اين است، که حضرت رسول خدا صلي الله عليه و اله خطاب به حضرت زهرا (صلوات الله عليها) فرمودند: «... و شهيدنا سيد الشهداء و هو حمزة بن عبدالمطلب عم أبيک، قالت: يا رسول الله هو سيدالشهداء الذين قتلوا معه؟ قال: لا، بل سيد شهداء الأولين و الآخرين خلا الأنبياء و الأوصياء...»؛ [1] . و شهيد ما «سيد الشهداء» است و او حمزه پسر عبدالمطلب، عموي پدر تو است. حضرت زهرا (صلوات الله عليها) عرضه داشتند: يا رسول الله، آيا او سيد شهيداني است که با او [در جنگ احد] کشته شدند؟ حضرت فرمودند: نه. بلکه او سيد و سرور شهداي اولين و آخرين هستند، غير از پيامبران و اوصياء پيامبران. [ صفحه 306] اين حديث شريف به گونه‏اي صريح و آشکار دلالت مي‏کند که حضرت حمزه عليه‏السلام سيد و سرور تمامي شهيدان عالم است. جز اين که انبياء و اوصياء انبياء از اين عموم و شمول استثنا شده‏اند، و واضح است که امامان معصوم (صلوات الله عليهم) و حضرت امام حسين (صلوات الله عليهم) که سروران اوصياء پيامبران گذشته‏اند، سيد و سرور حضرت حمزه هستند، بلکه ايمان به ولايت آن بزرگواران باعث شد که حضرت حمزه به آن درجه عالي برسد.