شجاعت و صلابت و قدرت آن حضرت، به اندازه‏اي است که او را در صف اول [ صفحه 294] شجاعان و پهلوانان عرب به شمار آورده‏اند، و جنگ‏آوري او در جنگ «احد» چنان نمايان شد که دوست و دشمن را به تحسين واداشت. غلام حبشي «وحشي» که آن حضرت را به شهادت رسانده است، مي‏گويد: «و الله اني لأنظر الي حمزة يهد الناس بسيفه ما يليق به شيئا...»؛ [1] . سوگند به خدا مي‏ديدم حمزه را که لشکر دشمن را منهدم مي‏کرد، به گونه‏اي که احدي را باقي نمي‏گذاشت و هيچ جنگجويي تاب ايستادن در مقابل او را نداشت. ابن‏شهرآشوب مي‏نويسد: «حضرت حمزه چونان شير به دشمن حمله مي‏کرد. [آنها را مي‏کشت و دور مي‏کرد] و به جايگاه خويش بر مي‏گشت.» [2] . شوق و شادابي آن حضرت تا آنجا بود که در هنگامه جنگ «احد» فرمود: سوگند به آن کس که قرآن بر او نازل شده امروز غذا نخواهم خورد تا با دشمنان با همين شمشير به جهاد بپردازم... [3] . از همين روي تاريخ‏نگاران گفته‏اند: روز شنبه جنگ «احد» واقع شد و حضرت حمزه عليه‏السلام، روز جمعه و شنبه روزه‏دار بودند. [4] . بنابراين آن حضرت در حالي که روزه بود با مظلوميت به شهادت رسيد.