اين روز ويژگي‏هايي خاص خود داشت که بررسي آن از حوصله اين نوشتار خارج است، اما مهمترين آنها اين بود که جنگ «احد» در ماه شوال سال سوم هجرت بعد از جنگ بدر که شکست سختي بر کفار وارد آمد واقع شد. که قريش با تمام توان به جنگ سفير الهي حضرت محمد مصطفي صلي الله عليه و اله آمد. در اين روز مردان کارآمد جنگي از هر دو طرف وارد مبارزه شدند، و کارآمدترين مرد [ صفحه 289] لشکر اسلام بعد از حضرت حيدر (صلوات الله عليه)، حضرت حمزه سيدالشهداء عليه‏السلام بود. اما بر اثر کوتاهي و سرپيچي گروه کمان‏داران از فرمان حضرت رسول اکرم صلي الله عليه و اله، دشمن فرصت را غنيمت شمرده و از پشت به لشکر اسلام حمله‏ور شد، و خاک رعب و وحشت را در چشم و دل جنگجويان مسلمان پاشيد و گوش و چشم آنها را از کار انداخت. [1] . و تنها کساني که اعتقاد کامل و شجاعت بي‏نهايت داشتند، به جهاد ادامه دادند تا شهيد شدند. از جمله کساني که تا نهايت هستي، پاي از ميدان بيرون ننهاد تا به شهادت رسيد، حضرت حمزه عليه‏السلام بود. ابن‏شهرآشوب مي‏نويسد: «و کان حمزة يحمل حملاته کالليوث ثم يرجع الي موقفه فکمن وحشي تحت الشجرة، قال [الامام] الصادق (صلوات الله عليه) فزرقه وحشي فوق الثدي فسقط و سدوا عليه فقتلوه»؛ [2] . [در آن هنگامه] حضرت حمزه حمله‏هاي خود را به دشمن چونان شيران پي در پي انجام مي‏داد و پس از هر بار به جايگاه قبل خود بر مي‏گشت. «وحشي» غلام حبشي زير درخت کمين کرد و اسلحه خود را به سينه آن حضرت نشانه گرفت، آن حضرت بر زمين افتاد کفار اطرافش را گرفتند و او را به شهادت رساندند.