پيش از اين دانستيم که شکوه و جلال، حسن و جمال دو صفتي هستند که اولا و بالذات از آن حضرت حق جل جلاله است. که از آن گاهي تعبير به «اسماء جلاليه» و «اسماء جماليه» تعبير مي‏شود و گاهي گفته مي‏شود «صفات کماليه»، که مظهر و نمود تام و کامل آن اسماء و صفات، وجود مقدس چهارده نور مقدس (صلوات الله عليهم) مي‏باشد، که در حقيقت آن بزرگواران جايگاه تجلي صفات کماليه - جلال و جمال - خداوند متعال هستند. اما ديگران به حسب مقدار تسليم و خضوعشان در مقابل مقام ولايت بهره برده و مي‏برند. و آنچه مسلم است حضرت قمر بني‏هاشم (سلام الله عليه) بر بلنداي قله‏ي تسليم و خضوع در برابر ولايت ايستاده است، که أحدي را توان دست‏رسي به آن جايگاه نيست، و از همين روي عاليترين تجلي آن صفات، در جسم و جان حضرتش نمودار شده و زيباترين نمودار مقام ولايت در جسم و جان است. حضرت قمر بني‏هاشم (سلام الله عليه) با تمام وجود خود متوجه خورشيد ولايت بود و از همين روي تمام صفات جلال و جمال امام در جسم و جانش تجلي يافت. [1] و در وصف جسم مبارک آن حضرت تاريخ‏نگاران نوشته‏اند: همانا شکل و شمايل سرور ما حضرت عباس (سلام الله عليه) از نيکوترين و بهترين انسانهاي نيک بود. و در بين مردان بني‏هاشم که همگي زيباروي و نيکوقامت بودند از همه آنها زيباتر و خوش قامت‏تر بود. او مردي تنومند و بلندقامت و زيباچهره بود، که هر گاه سوار بر بلندترين اسب‏ها مي‏شد، پاهاي مبارکش بر زمين خط مي‏انداخت. [2] . صاحبان تاريخ ويژگي جسمي حضرت عباس (سلام الله عليه) را در سه امر مهم گزارش [ صفحه 264] کرده‏اند. 1. بلندي قامت 2. تنومندي 3. زيبايي چهره و اين سه را در کمتر کسي تاريخ سراغ دارد. پهلواني آن حضرت در هنگامه‏ي دفن شهدا از زبان مردان قبيله بني‏اسد اين‏گونه بيان شده که به امام سجاد (صلوات الله عليه) عرض کردند: «بقي بطل علي المسناة»؛ هنوز در کنار نهر علقمه [بدن مقدس] پهلواني باقي‏مانده است. تنومندي و بلندي قامت، از مهمترين ويژگيهايي است که در هنگام نبرد صلابت و تسلط آن حضرت را بر هر حريفي آشکار مي‏نمود و هم لرزه بر اندام دشمن مي‏انداخت. هم قوت قلب دوست بود و هم اضطراب و سراسيمگي براي دشمن. از همين روي تا وقتي حضرت عباس زنده بود آرامش بر اهل حرم سايه افکنده بود، خواب را براي اهل حرم ارزاني داشته بود، و از چشم دشمن خواب را ربوده بود. و آنچه از کتابهاي مقتل فهميده مي‏شود آن که چشم اميد همه به حضرت عباس (سلام الله عليه) بود و اين حقيقتي است که آن را از فرمايشات حضرت امام حسين و حضرت امام سجاد و حضرت زينب (صلوات الله عليهم) مي‏توان به گونه‏اي آشکار و واضح فهميد.