حضرت امام صادق (صلوات الله عليه) به «مسمع» مي‏فرمايند: «... و أن الموجع قلبه لنا ليفرح يوم يرانا عند موته فرحة لا تزال تلک الفرحة في قلبه حتي يرد علينا الحوض...»؛ [1] . همانا کسي که دلآشوب شود به جهت [مصايبي که بر] ما [وارد شده است] به [ صفحه 237] درستي که شاد مي‏شود روزي که هنگام مرگش ما را مي‏بيند، شادي که در قلبش هميشگي است، تا بر ما در کنار حوض کوثر وارد شود. الموجع قلبه به معناي درد آمدن دل است، که مي‏توان واژه «دل سوختن» را در فارسي معادل آن دانست، چرا که «دل‏سوزي» غير از «دل‏سوختن» است. [2] «دلسوزي» آن است که دل انسان براي مظلوميت و يا مشکلات کسي به رحم بيايد. اما «دل سوختن» همان «دل‏شکستگي» است، که در عرف مي‏گويند: «فلان حرف يا فلان برخورد، دلم را به درد آورد.» بنابراين اگر کسي در مصايب آن بزرگواران به ويژه حضرت امام حسين (صلوات الله عليه) حالت «دل‏سوختگي» به او دست دهد، کمترين پاداش او، ديدن آن حضرات است، و سرور و شادي که از زيارت روي مبارکشان به او دست مي‏دهد پايان‏ناپذير است، تا آنجا که همه از ديدن حوض کوثر شاد مي‏شوند، اما حوض کوثر از ديدن «سوخته‏دلان حسيني» شاد مي‏شود. [3] .