چهارمين مرتبه آن است که اشک بر صورت جاري شود و اين در صورتي است که قلب عاشق از غير، خلوت شود و خلوت دل استمرار داشته باشد به ديگر بيان: اگر انسان بتواند، قلب خود را خلوت کند، و آن را خلوت براي حضرت امام حسين (صلوات الله عليه) قرار دهد، تا آنجا که در آن، غير او سکني نگزيند و اين خلوت ادامه داشته باشد شعله‏هاي محبت آن حضرت در قلب بالا مي‏کشد، و چنان سوزشي را در جان به وجود مي‏آورد، که از آثار آن، جاري شدن اشک است که گويا چشم، چشمه‏ي عشق به آن حضرت مي‏شود و اشک از آن سيلان پيدا کرده، بي‏اختيار بر صورت و سينه سرازير مي‏شود، و همان اشک، آرام‏بخش جوشش سينه مي‏شود. [ صفحه 236] قطرات اشک جاري شده از عظمتي شگرف برخوردار است، تا به آنجا که اگر قطره‏اي از آن به لهيب جهنم اصابت کند، شعله‏ي آن آتش را خاموش مي‏سازد و حرارتش را فرومي‏نشاند، و دليل اين مدعي دنباله کلام مولايمان حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) است که مي‏فرمايند: «... فاذا سالت دموعه علي خده فلو أن قطرة من دموعه سقطت في جهنم لأطفأت حرها حتي لا يوجد حر...» [1] . پس آن‏گاه که اشک کسي بر گونه‏هايش به خاطر ما جاري شود [آن قطرات اشک به قدري عظيم و اثرگذار است که] اگر يک قطره از آن در جهنم فرود آيد، حرارت جهنم خاموش مي‏شود تا آنکه ديگر جهنم را حرارتي نباشد. جاري شدن اشک بر گونه‏ها باعث مي‏شود که خداوند صاحب آن را در غرفه‏هاي بهشتي سکني دهد، حضرت امام محمدباقر (صلوات الله عليه) مي‏فرمايند: «أيما مؤمن دمعت عيناه لقتل الحسين (صلوات الله عليه) دمعة حتي تسيل علي خده، بوأه الله بها غرفا في الجنة يسکنها أحقابا»؛ [2] . هر مؤمني که چشمانش اشک بريزد به خاطر شهادت [امام] حسين (صلوات الله عليه)، اشکي بر گونه‏هايش جاري مي‏شود، خداوند به خاطر آن اشکها او را در غرفه‏هاي بهشتي جاي مي‏دهد، که براي روزگاراني در آنجا ساکن باشد.