حضرت عباس (سلام الله عليه) بعد از بيان پيوستگي و وابستگي ذاتي خويش به حضرت رسول اکرم صلي الله عليه و آله به حقيقتي ديگر اشاره کرده و مي‏فرمايد: [ صفحه 191] «فأنا بن علي لا أعجز من مبارزة الأقران، و ما أشرکت بالله لمحة بصر، و لا خالفت رسول الله صلي الله عليه و آله فيما أمره»؛ [1] . من پسر (حضرت) علي (صلوات الله عليه) هستم (بنابراين) از هماوردي با پهلوانان ناتوان نيستم، و يک چشم بر هم زدن شرک به خداي متعال نورزيدم، و مخالفت رسول خدا صلي الله عليه و آله را در آنچه فرمان داده بود نکرده‏ام.... مهم‏ترين مطلبي که در اين فراز پرداختن به آن بايسته است اين که حضرت عباس (سلام الله عليه) در مدت عمر پاک خود، نه شرک ورزيد و نه عصيان نمود، و اين همان حقيقتي است که سابقا نگاشته شد، و اين فراز به گونه‏اي آشکار، بيانگر «عصمت» قلبي و عملي آن بزرگوار است. و در اينجا بايد اين بحث را کمي رساتر از آنچه گذشت به نگارش آورد.