طاويه اسبي پرتحرک و پرتوان در دويدن بوده چونان باد، و از همين روي او را «طاويه» مي‏گفتند، يعني «بادپا». وقتي حضرت عباس (سلام الله عليه) «مارد» را به زمين انداخت و غلامي که «طاويه» را آورد به درک واصل نمود، «طاويه» را تصاحب کرد و سوار بر آن شد در حالي که در وسط ميدان جولان مي‏داد. و در زماني اندک دويست و پنجاه سوارکار را به خاک انداخت در حالي که قبل از آن، پانصد و بيست نفر را به خاک مذلت نشانده و به هلاکت رسانده بود... شمر وقتي ديد، دلاور عرصه کربلا چه کار بزرگي انجام داد در خشم شد، به ويژه هنگامي که ديد آن حضرت «مارد» را کشت و سوار بر «طاويه» شد، غبار مذلت عقل شمر را برد و آتش خشم جانش را سوخت، فرياد برآورد که: «اي پسر علي طاويه را از «مارد» پس گرفتي، بدان که اين اسب از آن برادرت [امام] حسن مجتبي [(صلوات الله عليه)] بود که در روز «ساباط المدائن» از او ربوده شده بود.» حضرت عباس (سلام الله عليه) وقتي به خيمه‏ها برگشت، آنچه را که شمر گفته بود به حضرت امام حسين (صلوات الله عليه) عرض کرد. و حضرتش فرمودند: «درست است اين اسب بادپا - طاويه - از آن شاه ري بود که پدرت (حضرت علي (صلوات الله عليه) در جنگ، او را کشت، و اسب او را به برادرت (امام حسن مجتبي (صلوات الله عليه) بخشيد و در واقعه ساباط المدائن آن را به غارت بردند.»