طاويه اسبي پرتحرک و پرتوان در دويدن بوده چونان باد، و از همين روي او را «طاويه» ميگفتند، يعني «بادپا». وقتي حضرت عباس (سلام الله عليه) «مارد» را به زمين انداخت و غلامي که «طاويه» را آورد به درک واصل نمود، «طاويه» را تصاحب کرد و سوار بر آن شد در حالي که در وسط ميدان جولان ميداد. و در زماني اندک دويست و پنجاه سوارکار را به خاک انداخت در حالي که قبل از آن، پانصد و بيست نفر را به خاک مذلت نشانده و به هلاکت رسانده بود...
شمر وقتي ديد، دلاور عرصه کربلا چه کار بزرگي انجام داد در خشم شد، به ويژه هنگامي که ديد آن حضرت «مارد» را کشت و سوار بر «طاويه» شد، غبار مذلت عقل شمر را برد و آتش خشم جانش را سوخت، فرياد برآورد که: «اي پسر علي طاويه را از «مارد» پس گرفتي، بدان که اين اسب از آن برادرت [امام] حسن مجتبي [(صلوات الله عليه)] بود که در روز «ساباط المدائن» از او ربوده شده بود.»
حضرت عباس (سلام الله عليه) وقتي به خيمهها برگشت، آنچه را که شمر گفته بود به حضرت امام حسين (صلوات الله عليه) عرض کرد. و حضرتش فرمودند: «درست است اين اسب بادپا - طاويه - از آن شاه ري بود که پدرت (حضرت علي (صلوات الله عليه) در جنگ، او را کشت، و اسب او را به برادرت (امام حسن مجتبي (صلوات الله عليه) بخشيد و در واقعه ساباط المدائن آن را به غارت بردند.»
|