اصل حمله‏ي حضرت عباس (سلام الله عليه) به قلب دشمن، و جنگ تن به تن با مارد بن صديف و پس گرفتن طاويه را بزرگان مقتل‏نويس بر سينه تاريخ ثبت کرده‏اند، لکن در چگونگي وقوع آن بين ارباب تاريخ اندکي اختلاف بروز کرده است که به پاره‏اي از آن مي‏پردازيم. فقيه محقق محمدباقر بيرجندي قدس سره: همان‏گونه که خوانديد، اعتقاد دارد که حمله حضرت عباس (سلام الله عليه) بعد از شنيدن حديث زهير صورت گرفت، اما اينکه در چه زماني اين جنگ اتفاق افتاد، اشاره‏اي ندارد. گرچه بيان ايشان در نقل فرمايشات حضرت اباالفضل با آنچه که فاضل دربندي در «اسرارالشهاده» آورده بسيار نزديک است. [1] . ابواسحاق اسفرايني [2] معتقد است در روز عاشورا حضرت عباس (سلام الله عليه) براي آوردن آب به شريعه فرات حمله نمود، و بسيار از لشکريان را که به جنگ او آمده بودند به هلاکت رساند، «مارد بن صديف» وقتي آن تک‏آوري را از آن يل کربلا مشاهده کرد در خشم شد، و گفت: واي پيروان يزيد همگي کنار رويد که من به تنهايي به جنگ اين جوان خواهم رفت.» آنگاه زره پوشيده و نيزه بلندي به دست گرفته و سوار بر اسب بلندي شده و به سوي حضرت عباس (سلام الله عليه) حمله کرد، و همين که آن حضرت، «مارد» را با آن وضعيت جنگي اما تنها ديد به طرف او روان شد. آن‏گاه به جنگ‏آوري حضرت عباس (سلام الله عليه) با «مارد بن صديف» تقريبا به همان‏گونه که محقق بيرجندي نقل کرده مي‏پردازد. [ صفحه 169]