سابقا دانسته شد که هر گاه معرفت به توحيد - لا اله الا الله - و نبوت - محمد رسول الله و عبده - و ولايت - مقامات و فضايل چهارده معصوم (صلوات الله عليهم) در دل به طور دايم استقرار يابد به گونه‏اي که از جان و دل مؤمن قابل انفکاک و جدايي نباشد و نيز آثار آن - عمل کردن به دستورات چهارده معصوم - از قلب و جوارح، چشم، دست، زبان و... - آشکار شود. ايمان حاصل شده است. و نيز دانستيم که ملاک و ميزان ايمان، همانا معرفت و ولايت است. و اين رتبه و مقامي است که نه براي همه، بلکه به شماري از بندگان خاص الهي عطا مي‏شود. اما بالاتر از اين مقام - معرفت به ولايت - رتبه و درجه‏اي است که از آن به «صلابت ايمان» [ صفحه 160] تعبير مي‏شود يعني اينکه انسان از معرفت ولايت، ترقي کرده و به جايي برسد که «صلابت ايمان» را در قلب و جان خود بيابد. بنابراين «صلابت ولايت» در قلب، غير از «معرفت» به «ولايت» است. و کسي که به اوج اين درجه و رتبه رسيد، حضرت اباالفضل (سلام الله عليه) است، و آنچه پيگيري آن بر اين قلم لازم است، و خواننده محترم بايد با دقت و از سر صبر و حوصله به آن بپردازد دو مطلب است. 1. سرچشمه برهان صلابت ولايت در جان حضرت عباس (سلام الله عليه) 2. آثار و نشانهاي اين صلابت در گفتار و کردار آن حضرت (سلام الله عليه).