يکي از القاب درخشان، حضرت ابوالفضل العباس عليه‏السلام «قمر بني‏هاشم» است. اين لقب را به جهت زيبايي رخسار و چهره‏ي دل‏آرا و دلربا به او عليه‏السلام داده و در دوران حيات نوراني‏اش [1] و بعد از آن ملقب به اين لقب بوده و هستند. چه بسيار زيبا که اين لقب از لبان مبارک سرور و سالار شهيدان امام حسين عليه‏السلام هم شنيده شده است؛ هنگامي که قافله‏ي عصمت و طهارت از مدينه به سوي مکه رهسپار بود، و تمام کاروانيان سوار بر محمل‏ها شده بودند، امام حسين عليه‏السلام فرمود: اين اخي؟ اين کبش کتيبتي؟ اين قمر بني‏هاشم؟ برادرم، سردار قافله، ماه بني‏هاشم کجاست؟ حضرت عباس عليه‏السلام هم پاسخ داد: «لبيک، لبيک يا سيدي» [2] . اي روي تو ماه آل هاشم‏ اي پشت و پناه آل هاشم‏ بر شمس جمال بي مثالت‏ پيوسته نگاه آل هاشم‏ سيماي مبارک يوسف زهرا عليهاالسلام؛ امام زمان عليه‏السلام هم مانند ماه شب چهارده، درخشان و نوراني است. اميرمؤمنان حضرت علي عليه‏السلام هم [ صفحه 20] رخسار و چهره‏ي دل گشاي فرزند بزرگوارش امام مهدي عليه‏السلام اين گونه براي ما توصيف فرمودند: وجهه بين أصبحة الأقاليم کالقمر المضي‏ء بين الکواکب الدرية؛ [3] . چهره‏اش، ميان گشاده رويان عالم، مانند ماه نوراني در بين ستارگان درخشان است. اين جمال و زيبايي ظاهري زماني نيکو است که با زيبايي‏هاي باطني هماهنگي داشته باشد. در حقيقت زيبايي به تناسب ظاهر و باطن؛ صورت و سيرت گفته مي‏شود. لذا دامن سخن را از امور ظاهري برمي‏چينيم و به شباهت‏هاي باطني و زيبايي‏هاي آن اشاراتي مي‏نماييم. [ صفحه 21]