يکي ديگر از جلوه‏هاي بارز همراهي با امام زمان عليه‏السلام در حرکت [ صفحه 72] حضرت ابوالفضل العباس عليه‏السلام است. تمام شهداي کربلا با اجازه امام حسين عليه‏السلام تنها به ميدان مبارزه رفتند. اما در اين ميان تنها کسي که با خود امام حسين عليه‏السلام به ميدان نبرد رفت، حضرت عباس عليه‏السلام است؛ يعني هر دو با هم به قلب سپاه دشمن زدند، و آنها را روانه دوزخ نمودند. تا زماني که اصحاب و بني‏هاشم زنده بودند، امام حسين عليه‏السلام هيچگاه اجازه ميدان رفتن به حضرت ابوالفضل عليه‏السلام نداد، فقط به هنگام ضرورت در بعضي موارد، قمر بني‏هاشم عليه‏السلام براي نجات اصحاب يا بني‏هاشم وارد معرکه شد و هنگامي که امام حسين عليه‏السلام تنها ماند، تنها عباس در کنار او ديده مي‏شود. صاحب معالي السبطين از مقاتل الطالبيين اين گونه نقل مي‏کند: بقي العباس بن علي عليه‏السلام قائما امام الحسين عليه‏السلام يقاتل دونه و يميل معه حيث مال حتي قتل عليه‏السلام [1] . تنها عباس بن علي عليه‏السلام ايستاده و مي‏جنگيد، و هر طرف امام حسين عليه‏السلام مي‏رفت، او نيز مي‏شتافت تا اينکه شربت شهادت نوشيد. مرحوم محدث قمي (ره) از کتاب احتجاج مرحوم طبرسي (ره) نقل مي‏کند: در هنگامي که حضرت عباس عليه‏السلام همراه با برادر مي‏جنگيد، تيري [ صفحه 73] به پيشاني حضرت سيدالشهداء عليه‏السلام اصابت کرد که ابوالفضل عليه‏السلام با سرعت آمدند و تير را از پيشاني امام عليه‏السلام خارج کردند. [2] . لذا امام صادق عليه‏السلام در زيارت او مي‏فرمايد: و جاهد مع ابي‏عبدالله عليه‏السلام [3] ؛ و همراه با امام حسين عليه‏السلام جنگ نمودي. اين همراهي و معيت به اندازه‏اي موجب سنخيت شده که ايشان تالي تلو معصوم مي‏شوند و با کشتن او، حرمت اسلام از بين مي‏رود. همان طوري که در زيارت او عرضه مي‏داريم: لعن الله امة استحلت منک المحارم، و انتهکت في قتلک حرمة الاسلام؛ [4] . خدا لعنت کند، کساني که حرامهاي الهي را در حق تو حلال شمردند و با کشتن تو، حرمت و هيبت دين اسلام را پايمال کردند. ما نيز بايد مانند حضرت ابوالفضل العباس عليه‏السلام باشيم. او امام زمانش عليه‏السلام را چگونه همراهي و ياري کرد؟ از زمين است نوحه تا سپهر از سپهر است ناله تا به زمين‏ بر همه اهل ارض در همه روز اين ندا داده جبرئيل امين‏ کل يوم کيوم عاشورا کربلا کل عرصة الغبراء [5] . [ صفحه 74] امروز، هر کس بايد خودش را با مقام ولايت، بسنجد، چه مقدار کارهايش مورد رضايت امام زمان عليه‏السلام است؟ آيا اين کارها، موجب «معيت» و همراهي است؟