|
زيارت، همراه شدن با کاروان عشق و سوار شدن بر محمل شوق، موج عرفان و براق عشق و فرق نگذاشتن بين حيات و ممات [1] است.
زيارت قلمرو «دل» و «وادي محبت و شوق» است، نمودي از احساس متعالي و زبان علاقه و ترجمان پيوند قلبي است، فيض «حضور» در کنار اولياء خدا است که زائر را از کيمياي «نظر» برخوردار ميسازد. [2] .
زيارت سپهسالار کربلا الهام و درس گرفتن دارد، درسهايي مانند: تعظيم فداکاري، تقدير از اسوهي وفا و تجليل از سجايا و مقامهاي معنوي و استمرار بخشيدن به خط سبز وفا و زنده نگه داشتن نام و ياد و خاطره و فرهنگ پيروي از امام زمان عليهالسلام است. [3] .
زائر در اين زيارت، خود را در برابر آينه تمام نماي فضيلتها قرار
[ صفحه 42]
ميدهد و با زمزمهي فقرات زيارت، علاوه بر الهام، سنگ محکي به اعمال خود ميزند و عيار خود را در برابر امام زمانش ميسنجد.
توجه و دقت به مضمون و محتواي اين زيارت مأثور، که تناسب حقيقي با روح زندگاني سرور و سالار اهل وفاست ما را پيوند به امام عصر (عج) ميدهد.
اولين نکتهاي که با زيارت او عليهالسلام روبهرو ميشويم اين است که او عليهالسلام چه کرده است، زائرين او ابتدا سلام خدا و سلام فرشتگان مقرب و پيامبران و بندگان شايسته و همهي شهيدان و راست کرداران و برگزيدگان را در هر صبح و شام نثار او ميکنند.
سيد علي موحد ابطحي طبق همين زيارت ميگويد:
«از اختصاصات حضرت ابوالفضل عليهالسلام سلام خصوصي، صبحگاهي است. حضرت ابوالفضل عليهالسلام همچون مقام ارشد نظامي که همگان موظفند صبحگاه و شامگاه بر او سلام دهند، از آنچنان عظمتي در دستگاه ملکوتي و عرشيان برخوردارند که خداي متعال ملائکه مقربين، انبياي مرسلين، عباد صالحين و جميع شهدا و صديقين و پاکيزگان هر صبحگاه و شامگاه برايشان سلام ميدهند.» [4] .
به راستي عباس عليهالسلام چه راهي را پيمود که اين مقام والا را به دست آورد؟ دقت در فرازهاي بعدي زيارت، پاسخ اين سؤال است. او عليهالسلام
[ صفحه 43]
منازل تسليم، باور محکم و وفا را جانانه پشت سر گذاشت و عشق خدمت، ياري و اطاعت از امام زمانش، موجب صبر و ايثار شد.
زيرا تعبير زيارت او اين است: «لخلف النبي المرسل» براي جانشين پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله و سلم عارفانه و عاشقانه تلاش کرد.
حضرت ابوالفضل عليهالسلام به خاطر «برادري» يا مسائل قوم و قبيلهاي، فداکاري ننمود، تنها و تمام جانثاريهاي او فقط به خاطر اطاعت از امام عصرش بود.
اما به راستي اگر من زيارت نامه عباس عليهالسلام، و هر زيارت ديگري را هزار بار بخوانم اما در فرازهاي آن دقت و تدبر نکنم آيا ارزش و اعتباري دارد؟
اميرمؤمنان عليهالسلام ميفرمايد:
«... الا لا خير في قرائة ليس فيها تدبر» ؛ [5] .
آگاه باشيد در قرائتي که تدبر نباشد، هيچ خيري نيست.
بنابراين بايد اين زيارت را مورد تجزيه و تحليل قرار داد و دقت شود، چرا زائرين کوي حضرت عباس عليهالسلام قبل از وارد شدن به روضه منورهي ايشان بايد شهادت به تسليم، تصديق وفا و خيرخواهي حضرت عباس عليهالسلام براي امام زمانش عليهالسلام [6] بدهند؟
[ صفحه 44]
|