ابوحمزه ثمالي مي‏گويد: روزي امام زين‏العابدين عليه‏السلام تا عبيدالله پسر حضرت ابوالفضل العباس عليه‏السلام را ديد، گريست و فرمود: روزي سخت‏تر از جنگ احد بر پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم نگذشت که در آن روز عمويش شهيد گشت و پس از آن روزي سخت‏تر از «موته» نبود که در آن پسرعمويش جعفر بن ابيطالب به شهادت رسيد و روزي هم چون روز حسين عليه‏السلام نبود که سي هزار مرد او را محاصره کردند و مي‏خواستند با ريختن خون حسين به خدا تقرب جويند! سپس فرمود: خدا عمويم عباس را رحمت کند که برادرش را بر خود مقدم داشت و جان عزيز خويش را فدايش نمود و در جانبازي چنان کوشيد که دو دستش از تن جدا گرديد و خداوند بزرگ در عوض به او دو بال عنايت فرمايد که چون جعفر بن ابيطالب با فرشتگان در بهشت پرواز کند. و از براي عباس در پيشگاه خداوند مقام و مرتبه‏اي است که همه شهيدان راه حق، در روز رستاخيز، آرزوي آن مقام را دارند و بر درجه والاي عباس غبطه مي‏برند.! [1] . امام جعفرصادق عليه‏السلام در زيارتنامه‏اي که به ابوحمزه ثمالي تعليم فرموده، مقام ابوالفضل عليه‏السلام را چنان ستوده که شرح آن به تدوين کتاب مفصلي نياز دارد و آن زيارتنامه را در کتب ادعيه، از جمله مفاتيح الجنان [ صفحه 132] تأليف مرحوم حاج شيخ عباس قمي مي‏توان خواند، و در جاي ديگر آن امام معصوم عليه‏السلام درباره حضرت عباس عليه‏السلام فرموده است: عموي ما عباس داراي بصيرت نافذ و ايمان محکم بود. او در رکاب برادرش ابا عبدالله با دشمنان پيکار کرد و خود را به بلايي نيکو افکند و آزمايش خوبي داد تا به درجه شهادت رسيد. [2] . [ صفحه 133]