مطابق بعضي از روايات؛ در آن هنگام که حضرت علي عليه‏السلام در بستر شهادت آرميده بود (روز 19 تا شب 21 سال 40 هـ ق) عباس عليه‏السلام را به [ صفحه 98] حضور طلبيد و او را به سينه‏اش چسبانيد و فرمود: «پسرم! به زودي در روز قيامت به وسيله‏ي تو چشمم روشن مي‏گردد؛ اذا کان يوم عاشورا و دخلت المشرعة، اياک ان تشرب الماء و اخوک الحسين عطشان؛ هرگاه روز عاشورا فرارسيد و بر شريعه‏ي آب وارد شدي: مبادا از آب بنوشي در حالي که برادرت تشنه است. [1] . حضرت عباس عليه‏السلام به اين وصيت عمل کرد، تا آنجا که فرمود: و الله لا اذوق الماء و سيدي الحسين عطشانا؛ سوگند به خدا از آب نمي‏چشم، با اينکه آقايم حسين عليه‏السلام تشنه است. [2] . به اين ترتيب حضرت عباس عليه‏السلام زندگي درخشان خود را در عصر پدر، با کمال درايت، صلابت و وفاداري به پدر، به پايان رسانيد، در کنار بستر پدر، وصيت‏هاي پدر را شنيد و به خاطر سپرد و تصميم گرفت؛ همچون زمان پدر، يار باوفا و راستين براي امام بعد از او يعني امام حسن مجتبي عليه‏السلام باشد و تا آخرين توان خود، از حريم اسلام و امامت، دفاع کند. [ صفحه 101]