در روز عاشورا پرچم بزرگ حسين عليه‏السلام در دست حضرت عباس عليه‏السلام بود. در جنگهاي قديم؛ پرچمداري از موقعيت خاصي برخوردار بود. زيرا سرنگوني پرچم دليل شکست بود و موجب تضعيف روحيه‏ي رزمندگان تحت آن پرچم مي‏شد. حضرت عباس عليه‏السلام تا دست در بدن داشت، پرچم را سرافراز نگهداشت. حتي طبق پاره‏اي از روايات، همچون عمويش جعفر طيار با کمک دو بازوي بريده‏اش پرچم را به سينه‏اش چسباند و نگهداشت و قوت مرکز فرماندهي را با اين کار حفظ کرد تا هنگامي که عمود آهنين بر سرش زدند و از پشت اسب به زمين افتاد، در حقيقت او با پرچمش با هم به زمين افتادند. [1] . براي دريافت بيشتر از پرچمداري عظيم حضرت عباس عليه‏السلام نظر شما را به حادثه‏ي عجيب زير جلب مي‏کنيم: در نقل‏هاي تاريخي آمده: هنگامي که وسايل غارت شده از شهداي کربلا را به شام نزد يزيد بردند، در ميان آنها پرچم [ صفحه 81] بزرگي وجود داشت، يزيد و حاضران بهت زده ديدند. همه‏ي پرچم سوراخ و آسيب ديده ولي دستگيره‏ي آن سالم است. يزيد از روي حيرت و تعجب پرسيد: «اين پرچم را چه کسي حمل مي‏کرد؟» گفتند: عباس پسر علي عليه‏السلام. يزيد از روي حيرت و تجليل از پرچمدار، سه بار برخاست و نشست و به حاضران گفت: انظروا الي هذا العلم فانه لم يسلم من الطعن و الضرب، الا مقبض اليد التي تحمله؛ به اين پرچم بنگريد که بر اثر صدمات و ضربه‏ها هيچ جاي آن سالم نمانده جز دستگيره‏ي آن که پرچمدار آن را با دست حمل مي‏کرده است.( يعني سالم ماندن دستگيره نشان مي‏دهد که پرچمدار، تيرها و ضربه‏ها را که بر دستش وارد مي‏شد تحمل کرده و پرچم را رها نساخته است). سپس گفت: ابيت اللعن يا عباس، هکذا يکون وفاء الاخ لاخيه؛ اي عباس! با اين جوانمردي، لعن و ناسزا را از خود دور ساختي،( و هرگز روا نيست کسي به تو ناسزا گويد) اين است معني وفاي برادر نسبت به برادرش. [2] . [ صفحه 82]