فداکاري عباس عليه‏السلام در حد ايثار بود. ايثار يعني آنچه را خود لازم دارد به ديگران مي‏بخشد، مانند گرسنه‏اي که غذاي مورد نياز خود را به فقير مي‏دهد، بنابراين ايثار مرحله‏اي بالاتر از سخاوت است. حضرت عباس عليه‏السلام به پيروي از پدر و برادرانش حسن [ صفحه 79] و حسين عليهما‏السلام در راه حق، ايثارگر بود و به راستي که در اين راستا از همه چيز خود گذشت و آنچه داشت در طبق اخلاص نهاده و به پيشگاه خداوند اهدا کرد. امان نامه‏ي دشمن را رد کرد و استوار و ثابت قدم از حق دفاع نمود. ايثار او تا آنجا بود که جيره‏ي آب خود را براي ديگران مي‏گذاشت، با اينکه سخت تشنه بود در کنار شريعه‏ي فرات به خاطر آنکه برادرش تشنه است، آب ننوشيد. دستهايش را قبل از خود ايثار کرد. خداوند در قرآن، انصار (مسلمانان مدينه) را به خاطر آنکه مهاجران (مسلمانان مکه) را بر خود مقدم داشتند، تمجيد مي‏کند و ايثارگر مي‏خواند: و يؤثرون علي انفسهم ولو کان بهم خصاصة؛ آنها (در غذا رساني و مسکن) مهاجران را بر خود مقدم مي‏دارند، گرچه خود به شدت فقير هستند. (حشر - 9) عباس عليه‏السلام با اينکه به شدت تشنه بود، ديگران را بر خود مقدم داشت. او سه برادرش را جلوتر از خود به ميدان فرستاد و ايثار کرد و طبق بعضي از روايات، دو پسرش به نام عبدالله و محمد را که نوجوان بودند، به ميدان فرستاد و هر دو در کربلا شهيد شدند. [1] .