از القاب حضرت عباس عليه‏السلام اينکه مستجار و پناه براي پناهندگان بود. شاعر معروف و فهيم و مخلص اهل‏بيت، «شيخ محمدرضا ازري» در شأن و مقام عباس عليه‏السلام قصيده‏اي سرود. [1] هنگامي ‏که اين مصرع را سرود: يوم ابوالفضل استجار به الهدي؛ روز عاشورا، روزي است که حسين عليه‏السلام مخزن هدايت به عباس عليه‏السلام پناه برد. سپس صحت اين مطلب را در نظر خود بعيد شمرد که حسين عليه‏السلام به او پناه برد و شايد اين سخن مورد قبول امام حسين عليه‏السلام واقع نگردد. [ صفحه 76] شب در عالم خواب، امام حسين عليه‏السلام به او فرمود: آنچه را گفته‏اي صحيح است، من به برادرم پناهنده شدم، مصرع دوم اين شعر را با اين جمله تکميل کن. و الشمس من کدر العجاج لثامها؛ يعني: در آن هنگام به عباس پناه بردم که بر اثر حمله‏ها و درگيري و گرد و غبار، بين زمين و آسمان تيره و تار شده بود، به طوري که نقاب گرد و غبار جلو نور خورشيد را گرفته بود و هوا را تاريک نموده بود. [2] .