در اينجا تناسب دارد نظر شما را به يکي از کرامت‏هايي که بيانگر تعبير عالي امام عصر، حضرت حجة بن الحسن عليه‏السلام از حضرت عباس عليه‏السلام است جلب کنيم، از افراد موثق، از عالم رباني، مرجع تقليد، حضرت آيت‏الله العظمي‏ سيد شهاب الدين نجفي مرعشي (وفات يافته 7 صفر 1414 هـ ق) نقل کردند که ايشان فرمودند: يکي از علماي نجف اشرف که مدتي به قم آمده بود، براي من نقل کرد، مشکلي داشتم، به مسجد جمکران رفتم. درد دلم را در عالم معني به حضرت ولي عصر عليه‏السلام عرض کردم و از او خواستم که وساطت کرده از درگاه خدا شفاعت کند تا مشکل من حل گردد. براي اين منظور به طور مکرر به مسجد جمکران رفتم، ولي نتيجه‏اي نگرفتم، تا اينکه روزي در آن مسجد، در هنگام نماز دلم شکست و خطاب به امام زمان عليه‏السلام عرض کردم: «مولا جان! آيا جايز است که در محضر شما و در منزل شما باشم و به ديگري متوسل شوم؟ شما امام من مي‏باشيد، آيا زشت نيست با وجود امام، حتي به علمدار کربلا قمر بني‏هاشم عليه‏السلام متوسل شوم و او را نزد خدا شفيع قرار دهم؟» از شدت ناراحتي، بين خواب و بيداري قرار گرفته بودم، ناگهان با چهره‏ي نوراني قلب عالم امکان حضرت حجت عليه‏السلام روبرو شدم، [ صفحه 56] بي‏درنگ سلام کردم، جواب سلامم را داد و فرمود: «نه تنها زشت نيست و ناراحت نمي‏شوم که به علمدار کربلا متوسل گردي، بلکه به شما راهنمايي نيز مي‏کنم که هنگام توسل به علمدار کربلا چه بگويي؟ هنگامي که براي رواي حاجت به آن حضرت متوسل شدي بگو: يا اباالغوث ادرکني؛ اي پدر پناه دهندگان، به فريادم برس و به من پناه ده. [1] . [ صفحه 57]