عصر خلافت عثمان بود، ماه شعبان سال 26 هجرت فرارسيد، جهان اسلام و مدينه‏ي منوره در انتظار طلوع ماه وجود حضرت عباس عليه‏السلام به سر مي‏برد، روز چهارم اين ماه، آن ماه درخشان در خانه‏ي اميرمؤمنان علي عليه‏السلام طلوع کرد، و آن خانه را رونقي ديگر بخشيد، کودکي به دنيا آمد که صورتي بسيار زيبا و چهره‏اي خوش قامت، و سيرتي بسيار نيک داشت، به راستي فرزند علي عليه‏السلام و آيينه‏ي جمال و کمال علي عليه‏السلام بود، و کانون خاندان نبوت و ولادت را روشني بخشيد، و گلي خوشبو [ صفحه 27] و خوش رنگ از درخت ولايت شکفته شد، زمين و زمان بر اين نوگل باغ فتوت باليدند، و بر حسن و ملاحت او نازيدند. حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت‏ آري به اتفاق جهان مي‏توان گرفت‏ آثار عظمت، صلابت، شجاعت و قوت قلب از همان کودکي از چهره‏ي زيباي عباس عليه‏السلام ديده مي‏شد، [1] چه بهتر که به اشعار پر محتواي زير، در وصف اين نوزاد فوق العاده، گوش جان بسپريم: فخر اگر دارد زمين بر آسمان هفتمين‏ زيبد از ميلاد فرزند اميرالمؤمنين‏ آفتابي تابناک از برج عصمت رخ نمود کز فروغش ذره‏اي مهر است بر چرخ برين‏ محفل تبريک را در پيشگاه مرتضي‏ با تمام قدسيان کرده بپا روح الامين‏ بشنو از اوج فلک، موج ملک گويد به وجد بارک الله، مرحبا، احسن، تبارک، آفرين‏ گر قضا ماه بني‏هاشم لقب دادش رواست‏ دارد از مهر حسيني نور يزدان بر جبين‏ خادمش ياللعجب پاي قدر در آسمان‏ قدرتش يا حبذا دست قضا در آستين‏ [ صفحه 28] سر بنه بر آستانش اي که مي‏جويي بهشت‏ هذه جنات عدن فادخلوها خالدين‏ مولدش داني پس از ميلاد شاه دين چرا؟ [2] . تالي مهر است مه در چشم مرد نکته بين‏ عز عصمت شد قرين، گفتا قضا؛ نعم القران‏ مهر و مه را شد قران گويد قدر؛ نعم القرين‏ خسرو لب تشنگان را اين برادر بد چنانک‏ مصطفي را مرتضي در راه دين نعم المعين‏ بايد آري چون ابوالفضل از علي مرتضي‏ والدي را آن چنان مولود مي‏بايد چنين‏ تا ابد زين نور روشن، چشم شاه اوليا جاودان از اين کرامت شادمان ام‏البنين‏ رحمت بي‏حد نثار بارگاهش از خداي‏ هر زمان صبح و پسين تا صبح روز واپسين‏ مرحبا و آفرين بر خالق نور آفرين‏ کاين چنين نوري فروآورد از لوح بر زمين‏