امام حسين عليه‏السلام پيکر به خون تپيده‏ي عباس عليه‏السلام را در کنار نهر علقمه رها کرد، و به سوي خيمه‏ها بازگشت، در حالي که بسيار اندوهگين و پريشان بود و سرشک اشک از ديدگانش جاري مي‏شد، اشک چشمش را با آستين دستش پاک مي‏کرد، و مي‏فرمود: «آيا طرفدار حقي هست که از ما حمايت کند، آيا کسي هست که از آتش دوزخ بترسد و از ما دفاع کند؟» [ صفحه 183] حضرت سکينه عليهاالسلام به پيش آمد، و از حال عمويش عباس عليه‏السلام پرسيد، امام حسين عليه‏السلام فرمود: «عمويت را کشتند.» همين که زينب عليهاالسلام اين سخن را شنيد، فرياد برآورد و گفت: «اي واي! عباس از دست ما رفت، و جاي خالي او را چگونه ببينيم؟» صداي گريه‏ي بانوان برخاست، امام حسين عليه‏السلام نيز با آنها گريه کرد و فرمود: وا ضيعتا بعدک؛ اي عباس! ما بعد از تو بي‏ياور شديم. [1] .