بدون شک، حضرت ابوالفضل العباس عليه‏السلام که از همان کودکي، زورق نشين درياي بي‏کران علم و معرفت بود، همچون ماه تابان، از خورشيد ولايت، حضرت امام علي بن ابي‏طالب عليه‏السلام، نور مي‏گرفت، به فراستي عميق، و درکي شگرف و دقتي چشمگير، نائل آمد. در حديث شريفي، چنين آمده است: جناب اميرمؤمنان، حضرت امام علي عليه‏السلام، در مورد نبوغ علمي و دانش فراوان فرزند بزرگوارش، حضرت ابوالفضل العباس عليه‏السلام، چنين فرموده است: «إنه زق العلم زقا»! يعني: «بدون ترديد، او در دوران کودکي، علم و دانش را از پستان امامت، چشيده است»! [1] . در روايت مبارکه‏اي، آمده است: حضرت اميرمؤمنان امام علي عليه‏السلام، درباره‏ي حضرت ابوالفضل عليه‏السلام فرمود: [ صفحه 28] «عباس عليه‏السلام، در پيشگاه خداوند متعال، داراي مقام ارجمندي است! خداوند متعال، به جاي دو دست [که در روز عاشورا، فدا کرد،] دو بال به او مي‏دهد، و او، با آن دو بال، همچون جعفر طيار، همراه فرشتگان، در فضاي بهشت، پرواز مي‏کند». [2] . در روايت مبارکه‏ي ديگري آمده است: در آن هنگام که جناب اميرالمؤمنين، حضرت امام علي عليه‏السلام در بستر شهادت آرميده بود، حضرت ابوالفضل العباس عليه‏السلام را نزد خود طلبيد. پس از آن که حضرت ابوالفضل العباس عليه‏السلام، نزد پدر بزرگوار خود حاضر شد، حضرت اميرمؤمنان عليه‏السلام آن بزرگوار را به سينه‏ي مبارک خود چسبانيد و خطاب به آن بزرگوار فرمود: «ولدي! و ستقر عيني بک في يوم القيامة». يعني: «فرزندم! به زودي، چشم من، در روز قيامت، به وسيله‏ي تو، روشن مي‏گردد». [3] .