از آنجا که حضرت ابوالفضل العباس عليه‏السلام، بر اثر فداکاري بزرگ، ايثار سترگ و جهاد خالصانه و شجاعانه‏ي خود در راه خداوند متعال، در روز عاشورا، آن هم تحت فرمان جناب سيدالشهداء، حضرت اباعبدالله الحسين عليه‏السلام، و نيز به دليل برخورداري از ارزش‏هاي والاي اخلاقي، آن هم در بالاترين درجه‏ي ممکن، داراي مقامي بسيار ارجمند و رفيع و آبرويي مخصوص و منيع گرديد، توسل به ذيل عنايت آن حضرت، موجب روا شدن حاجت حاجتمندان و باعث برآورده شدن نياز نيازمندان است، زيرا پذيرش شفاعت آن حضرت، در درگاه خداوند متعال، يک امر قطعي و ترديد ناپذير است. در اين باره، از قديم و نديم، هزاران هزار نفر از ارادتمندان آن حضرت، در اقصي نقاط عالم، با توسل به آن حضرت به خواسته‏هاي خود رسيده و حاجت روا شده‏اند، از اين رو، آن حضرت، در ميان ارادتمندان خود عموما، در ميان شيعيان خصوصا، ملقب به لقب مبارک «باب‏الحوائج» گرديده‏اند. لازم به ذکر است که به تجربه‏ي بسيار ثابت شده که نذر کردن بر حضرت ابوالفضل العباس عليه‏السلام، و مادر بزرگوارش حضرت ام‏البنين عليهاالسلام و توسل به ذيل عنايت آن دو بزرگوار، حاجتمندان را حاجت روا نموده و آنان را به [ صفحه 26] مقصودشان رسانده است. اين نکته نيز جالب توجه است که بعضي از علماء فرموده‏اند: کلمه‏ي «عباس»، بر اساس حساب حروف ابجد، معادل عدد يکصد و سي و سه (133) است، و اگر کسي پس از نماز روز جمعه به حضرت ابوالفضل العباس عليه‏السلام متوسل شده و اين ذکر را 133 بار بگويد، با اميد به فضل خداوند متعال، به خواسته‏ي خود خواهد رسيد: «يا کاشف الکرب عن وجه الحسين عليه‏السلام! اکشف کربي، بحق أخيک الحسين عليه‏السلام»! [1] . يعني: «اي برطرف کننده‏ي اندوه از چهره‏ي امام حسين عليه‏السلام! اندوه مرا برطرف نما، به حق برادرت امام حسين عليه‏السلام»!...