اولين کسي که در سوک عباس بن علي اشک ريخت و رثاء گفت برادر بزرگوارش حسين بن علي (ع) بود پس از آن که دست بر کمر گرفت و اظهار درد نمود فرمود: سأبکيک حتي يرتوي عاطش الثري‏ بصيب دمع ليس ينفک جاريا [1] . وان کان لا يجدي البکاء و لم يعن‏ علي الاسي من ذلک العهد ماضيا [2] . فقدت اخا برا و ليثا غضنفرا ورمحا دوينيا و غضبا يمانيا [3] . [ صفحه 133]

[1] بر تو مي‏گريم تا اينکه زمين تشنه سيراب گردد به باران تند اشک، اشکي که هميشه جاري است. [2] و اگرچه گريستن نفعي نمي‏بخشد و هرگز غالب نمي‏شود بر اندوه از آن پيمان ديرين. [3] از دست دادم برادر نيک و شير غضبناکي را که او نيزه‏اي نزديک و شمشيري يماني بران بود.