قمر بني‏هاشم، لقب مشهور آن حضرت است. از آن جائي که آن حضرت داراي جمال ظاهري و معنوي بود، او را قمر بني‏هاشم مي‏گفتند. کما اينکه به شخص عبدالمناف پدر هاشميون قمر بطحاء مي‏گفتند و به عبدالله پدر نبي گرامي اسلام قمر الحرم مي‏گفتند. [1] . بعضي از مورخين نقل مي‏نمايند که روشنايي صورت مبارک حضرت ابالفضل العباس (عليه‏السلام) به قدري زياد بود که در شب تاريک نيازي به روشن نمودن فانوس نبود. [2] . از ديگر خصوصيات جسماني آن حضرت اين بود که از قد و قامت رعنا و بلندي برخوردار بود. در بين چشمان مبارکش (پيشاني) اثر سجده کاملا مشهود بود. ابوفرج اصفهاني در مقاتل الطالبين نقل مي‏نمايد که: داثني از ابوغان از قاسم بن نباته حکايت کرده است که مردي از قبيله بني دارم را ديدم که بسيار سياه چهره و کريه منظر بود او را از قبل مي‏شناختم او از جمله خوب رويان عالم بود. از او سوال کردم که شما قبلا خوشگل و خوش‏سيما بودي و حال چرا به اين حال و روز افتاده‏اي؟ گفت، من يکي از ياران حسين [ صفحه 28] بن علي (عليه‏السلام) را که آثار سجده در پيشاني داشت کشتم همان شب او را در خواب ديدم، مرا گرفت و به سوي آتش جهنم پرتاب کرد. صيحه و فريادي زدم و تمام کساني که در کنار من خوابيده بودند بيدار شدند. از آن شب به بعد به اين حال و روز افتاده‏ام. مقاتل الطالبين ادامه مي‏دهد: قاسم بن نباته مي‏گويد، اين مرد نگون‏بخت همان قاتل عباس بن علي بن ابي‏طالب (عليه‏السلام) بوده است. [3] .