همان طور که مي‏دانيد مقام و ارزش آدمي نشان دهنده‏ي شخصيت اوست و حتي اگر فردي جمال زيبايي نداشته باشد، مي‏تواند با روش و اخلاق خود در قلوب مردم جاي گيرد، ولي صورت و جمال نيکو اگر بدون اخلاق اسلامي شد، زندگاني اجتماعي او براي خود و جامعه‏اش سودي نخواهد داشت. حضرت اباالفضل (عليه‏السلام) داراي هر دو خصلت (اخلاق نيکو و سيماي نيکو) بودند. ايشان در دامن بانويي بزرگوار چون ام‏البنين (عليهاالسلام) و در سايه عنايت استاد دين، علم و ادب و عرفان يعني حضرت علي بن ابي‏طالب (عليه‏السلام) بزرگ شده بود و طبيعي به نظر مي‏رسيد که از اين چنين خانواده‏اي، چنين فردي تحويل جامعه داده شود. [ صفحه 34] ادب ايشان به اندازه‏اي بود که در مدت عمر گوهربارش جز يک مرتبه امام حسين (عليه‏السلام) را برادر صدا نکرد و هر موقع کاري با امام حسين (عليه‏السلام) داشت، با عناوين اي مولاي من، اي سرور من و... صدا مي‏زد. جا دارد در اينجا نکته‏اي را ذکر نمايم و آن اين است که خوب است ما هم ياد بگيريم که نسبت به اعضاء خانواده خود و همچنين آشنايان و دوستان، به ويژه بزرگترها احترامي مانند احترام حضرت به خانواده‏اش بگذاريم، هر چند ما نمي‏توانيم مانند ايشان ادب را رعايت کنيم، ولي مي‏توانيم رفتار ايشان را به عنوان الگوي اخلاقي و رفتاري خويش قرار دهيم. در حالي که نقل شده است که حضرت اباالفضل (عليه‏السلام) حتي بعد از شهادت هم ادب را رعايت کرد و اجازه نداد که گنبد او را از طلا بپوشانند، تا فرقي بين او و مولايش باشد. [1] . [ صفحه 35]