تشنه لب سوختم و در نکشيدم جامي
با غمت ساختم و برنگرفتم کامي
دو جهان زير پر خويش درآوردم از آنک
چون کبوتر ننشستم بسر هر بامي
ننگ و ذلت نپذيرم اگرم رفت دو دست
در ره دوست نخواهم به جهان جز نامي
تير دشمن چو پيامي ز بر دوست رسيد
تا که بر چشم نهم پيش نهادم گامي
مرگ در راه تو خوشتر بود از عمر ابد
نزد ما بستر خون نيست بجز احلامي
آخرين کشتهي معشوقم و هرگز نبود
در ره عشق نه آغازي و ني انجامي
گر رسد دست بدامان توام در دم مرگ
نرساند دگرم زخم سنان آلامي
در کفم آب ولي بيتو ننوشم هرگز
تا در آئين وفا کس نبرد ابهامي
بيتو بدنامي و ننگ است حيات دو جهان
گو «شجاعي» که بپرهيز از اين بدنامي
|