روزي نگاه مهرآفرين حضرت سجاد عليه‏السلام به عبيدالله، فرزند حضرت ابوالفضل عليه‏السلام، افتاد. اشک غم از چشمان مبارک امام عليه‏السلام جاري شد و فرمود: ...خداوند عمويم عباس بن علي را رحمت کند؛ به تحقيق که ايثار و جانبازي کرد، جنگ نماياني نمود و خود را فداي برادرش ساخت تا اينکه [ صفحه 132] دستانش قطع شد. خداوند در برابر اين فداکاري - به سان عمويش جعفر طيار - دو بال به او عنايت کرد تا به ياري آنها همراه ملايکه در بهشت پرواز کند. همانا عباس نزد خداوند تبارک و تعالي مقامي دارد که جميع شهدا، در روز قيامت، بر او غبطه [1] مي‏خورند و رسيدن به آن مقام را آرزو مي‏کنند [2] . امام سجاد عليه‏السلام، که در صحنه‏هاي مختلف، شهامت و جانبازي عمويش را نظاره کرده است، در اين بخش از سخن خويش رحمت خداوند را براي عمويش آرزو مي‏کند و به مقام والاي وي در جهان ديگر اشاره مي‏کند؛ مقامي که همه‏ي شهيدان آن را آرزو مي‏کنند. جايگاه کم نظير عباس عليه‏السلام در آخرت، حضرت را بر آن داشت تا پس از حضور در کربلا خود دفن پدر عزيزش امام حسين عليه‏السلام و عموي فداکارش عباس عليه‏السلام را بر عهده گيرد. آن بزرگوار در پاسخ بني‏اسد، که از ياري وي در خاکسپاري اين دو جسد مطهر سخن به ميان آوردند، فرمود: با من هستند کساني که ياري‏ام دهند. اين در حالي است که بدن «امام» را تنها بايد امام غسل دهد و دفن کند. آري آن سخنان آسماني امام سجاد عليه‏السلام و اين برخورد ملکوتي حضرت [ صفحه 133] با پيکر عموي خويش مقام والاي ابوالفضل عليه‏السلام را نشان مي‏دهد. [3] .