انساني شايسته و ارجمند که عالمان نسب شناس و مورخان انديشمند با عبارات پر ارزش خود شخصيت وي را ستوده و او را سرآمد معاصران دانسته‏اند. عبيدالله همراه مادر خود «لبابه» از کربلا به مدينه بازگشت و پس از [ صفحه 120] چندي مدارج کمال و قله‏هاي ترقي را يکي پس از ديگري طي کرد و عالمي نامدار و شايسته شد. وي از صورتي زيبا و صفاتي ملکوتي بهره‏مند بود و هماره در سختيها و مشکلات پناه مردم محسوب مي‏شد. يار و همراه ستمديدگان و غمخوار مظلومان بود و در مصايب و دشواريها، فريادرسي مهربان براي آنان بود. وي صاحب فرزندان و نوادگاني با عظمت شد که همگي در شمار عالمان برجسته‏ي شيعه و مروجان نامدار اسلام جاي گرفتند. ديري نپاييد که عبيدالله و فرزندانش چنان جايگاهي در جامعه يافتند که در بزرعه، مصر، طهريه، قم، شيراز، ارجان (بهبهان)، يمن، حزان، مغرب اقصي و دمياط، داوري و رهبري مسلمانان را عهده‏دار شدند. مرجع قضاوت مردم و محل اطمينان و پناه آنان شده و از مهر و محبت بسياري بهره‏مند شدند. [1] . عبيدالله از افتخار ديگري نيز بهره داشت. وي داماد امام حسن عليه‏السلام بود و نزد امام سجاد، ارزش وافري داشت، به طوري که وقتي نگاه آن حضرت بر سيماي عبيدالله مي‏نشست، مرواريدهاي اشک بر چهره‏ي امام نمايان [ صفحه 121] مي‏شد و با حزني جانسوز و دردافروز مي‏فرمود: «مقام و عظمت پدر او را در واقعه‏ي عاشورا به ياد مي‏آورم و نمي‏توانم اختيار خود را نگهدارم». [2] .